Վարդագույն քաղաքում ահ ու սարսափ էր տարածվել, բնակիչները մտահոգ էին։ Ասում էին՝ մոտակա անտառում մի չար և սարսափելի մեծ դև է հայտնվել։

Հին ժամանակներում այսպես էր. երբ հայրը ծերանում էր` որդին նրան տանում-թողնում էր անտառի խուլ թավուտում...

Լինում է, չի լինում մի ծիտ: 

Լինում են, չեն լինում՝ մի կին ու երեք որդի։ Օրերից մի օր, երբ տղաների մայրը խանութում էր, տեսնում է անկրկնելի գունագեղ նկար։ Նկարում պատկերված էին  ամրոց լեռան գագաթին և շուրջն արածող կենդանիներ։

Մի անգամ երեք երեխա ճանապարհին խաղալով գնում էին:  Ճանապարհի եզրերին տանձի ու խնձորի ծառեր կային՝ մրգերով ծանրաբեռնված:

Կար-չկար մի կոշկակար: Նա ընդհանրապես շատ քիչ գումար էր վաստակում: Եվ մի օր էլ այն աստիճանի է աղքատանում, որ մեկ զույգ կոշիկ կարելու համար ունենում է միայն մեկ կտոր կաշի:

-  Մայրի՛կ, մայրի՛կ, ես չեմ կարողանում քնել։

- Մի՛ անհանգստացիր, ի՛մ փոքրիկ, շուտով կքնես։

Լինում է, չի լինում, մի կամակոր մեքենա է լինում, անունը՝ Շկոդա: Նա չէր սիրում ավտոդպրոց հաճախել, թեեւ ծնողները մշտապես բացատրում էին, թե որքան վտանգավոր է փողոց դուրս գալ, առանց երթեւեկության կանոնները  սովորելու: Բայց Շկոդան շատ համառն էր եւ ինքնահավան: