-  Մայրի՛կ, մայրի՛կ, ես չեմ կարողանում քնել։

- Մի՛ անհանգստացիր, ի՛մ փոքրիկ, շուտով կքնես։

Ժամանակով մի քաղաք է եղել Նուկիմ անունով: Անունը կա, բայց տեղը մինչև հիմա հայտնի չէ: Այս քաղաքը ցուրտ է եղել՝ երկու ձմեռ, մեկ ամառ: Մի օր ժողովուրդը հարայ-հրոցով հավաքվում, ափ է առնում քաղաքի առաջավոր մարդկանց դռները.

Գլխարկը դրված էր զարդասեղանի վրա, իսկ կատու Վասկան հենց զարդասեղանի կողքին էր։ Վովկան և Վադիկը նստած էին սեղանի մոտ ու իրենց համար նկարում էին։ Հանկարծ ինչ-որ բան ընկավ նրանց հետևում։

Կար-չկար մի թագավորի տղա։ Նա ուզում էր ամուսնանալ արքայադստեր հետ, միայն թե աղջիկն իսկական արքայադուստր լիներ։

Լինում է, չի լինում, փոքրիկ աղջնակ է լինում: Արևոտ մի օր աղջիկը գնում է անտառ հատապտուղներ հավաքելու  և հանդիպում է այնտեղ ծեր կնոջ:

Կար-չկար, մի մատիտ կար, որն ապրում էր Վովայի սեղանին։ Մի օր, երբ Վովան քնած էր, մուկը բարձրացավ սեղանի վրա, տեսավ մատիտը, և փորձեց տանել այն իր բունը։