Զմրուխտյա գետակի վրա մի խեղճ ջրաղաց կար:

Մեր գեղումը մի շատ անպետք մարդ կար։ Սրան-նրան խաբելով, մշակի վարձը կտրելով, տեղն էկած վախտն էլ ուրիշի մալը գողանալով, բոլ հարստություն էր դիզել։

Մի ջահել, նորապսակ հարս ա լինում։ Էս հարսը շատ համեստ ու ամաչկոտ ա լինում։

Ահմեդը հինգ ուղտ հետևը ձգած գնում էր քաղաք: Արևը սաստիկ այրում էր, ծարավը մարդու շրթունքը պատառ-պատառ էր անում:

Առավոտ էր: Անտառում տխուր էին բոլոր կենդանիները: Թռչունները չէին երգում, ճագարները չէին ցատկոտում,  կարծես ժամանակը կանգ էր առել: Լաց էր լինում մայր գայլուկը: Նա կորցրել էր իր շատ չարաճճի, սակայն բարի սիրտ ունեցող ձագուկին, որն անդադար վազվզում էր այս ու այն կողմ, չէր լսում մայրիկին, անում էր այն, ինչ ուզում էր:

Կար-չկար, մի մատիտ կար, որն ապրում էր Վովայի սեղանին։ Մի օր, երբ Վովան քնած էր, մուկը բարձրացավ սեղանի վրա, տեսավ մատիտը, և փորձեց տանել այն իր բունը։

Լինում է, չի լինում մի աղքատ մարդ։ Էս աղքատ մարդը գնում է դառնում մի ձկնորսի շալակատար։

Մի մարդ մի որդի ուներ:Արդեն մեծ տղա էր դարձել,բայց ոչ մի անգամ հորը հայրիկ չէր ասել: