Փոքրիկ Սոֆին սիրում էր փակվել սենյակում, թղթե ինքնաթիռներ պատրաստել և թռցնել 16-րդ հարկի իր պատուհանից։ Դողդոջուն ձեռքերով նա դանդաղ և մանրակրկիտ պատրաստում էր յուրաքանչյուր օրվա խոսող ինքնաթիռները և ուղարկում տարբեր ուղղություններով։
Ժամանակով մեր աշխարհքում մի մարդ է լինում։ Էս վաճառականը ունենում է մի աղջիկ, անունը՝ Ծաղիկ։ Ծաղիկ որ ծաղիկ, էնքան քնքուշ, էնքան նախշուն, էնքան սիրուն է լինում։
Հենց որ Մեսրոպը մուշ-մուշ քնեց, մայրիկը ձեռքն առավ հեքիաթների գիրքը, որ իմանա՝ ինչ արկածներ է ունեցել իր բալիկն արևի վրա: Առաջին հեքիաթը նա կարդացել էր այստեղ:
Լեռներից այն կողմ կար մի անտառ։ Անտառի թավուտում ապրում էր մի ծեր արջ, որն ուներ երկու տղա։
Շահ-Աբասի ժամանակ հեռու աշխարհից դերվիշի հագուստով մի մարդ է գալիս Սպահան քաղաքը։ Քաղաքի ընդարձակ հրապարակի մեջ այդ դերվիշը մի մեծ շրջան է քաշում փայտով, ինքն էլ կշտին նստում լուռ ու մունջ։
Լինում են, չեն լինում՝ լինում են մի պառավ մարդ ու կնիկ, ունենում են երեք աղջիկ։ Օրերից մի օր մարդը մեռնում է, արևը ձեզ է բաշխում, մնում է կնիկը։
Մի օր Ոսկեգույն վիշապիկը, որ ապրում էր արևի սրտում, հյուր եկավ փոքրիկ Մեսրոպին: Նրանք լավ ընկերներ էին:
Մի օր նկարիչը աքաղաղ է նկարում, բայց մոռանում է գունավորել այն: Այդպես աքաղաղը դուրս է գալիս զբոսնելու և նկատում, որ բոլորը ծիծաղում են իր վրա, նույնիսկ՝ ճուտիկները։
