Sidebar

հեքիաթ

Մի օր հայտնի ճանապարհորդ Ջիովանի Պերդիջիորնոն հասավ մի քաղաքի, որտեղ տների բոլոր անկյունները կլորավուն էին, իսկ գեղեցիկ տանիքները կորաձև էին վեր խոյանում։

Իմ ջահել ժամանակ, մեր հարևան թուրքի գեղումը մի մոլլա կար։ Էս մոլլեն հարևանի կնկա սիրեկանն էր։

Մի ամառ օր, մեր Օհանեսն ու իր տասներկու տարեկան տղեն գնում են արտը հնձի։

Մի մարդ իրեք տղա ա ունենում։ Էս տղերքը որ մեծանում են, պսակվում՝ ամեն մեկն իրա կնկա խելքին ընկած բաժանվում են, խլում են հոր ու մոր ձեռից ապրուստը, տուն ու տեղը, գոմն են անում նրանց.

Ժամանակով իրեք ջահել տղա գնում են աշխատանքի։ Գնում են հասնում մի ճամփաբաժանի։ Նրանք իրար խոսք են տալիս՝ ով որ առաջինը ետ դառնա, սպասի մեկելներին. ոնց որ իրար հետ դուրս են եկել գեղիցը, էնպես էլ իրար հետ ետ գան։

1910 թվականի ձմեռը շատ խստաշունչ էր Ռուսաստանում: Մոսկվայից 20 կմ հեռու գտնվող մի հաջողակ և հայտնի հյուրանոցի համար վատ ժամանակներ էին:

Այլ հոդվածներ …

  1. Պսակող տղեն
  2. Խոսեի սանդալները
  3. Թերապևտիկ հեքիաթ․ Մթության փերիները
  4. Աստղամանուկը (Օսկար Ուայլդ)
  5. Թերապևտիկ հեքիաթ․ «Միայնակ վառվող աստղիկը»
  6. Մոր սերը (Կորեական ժողովրդական հեքիաթ)
  7. Գրիմ եղբայրներ․ Ծեր պապն ու թոռը
Էջ 23, 25-ից