Թերապևտիկ հեքիաթ․ Մթության փերիները

Ամեն գիշեր, երբ մայրիկը հանգցնում էր լույսը, Արամը ծածկվում էր վերմակի տակ ու երազում, որ արագ լուսանա։

Մի օր Արամը հանդիպեց մի տարօրինակ ծերունու՝ այգում նստած։ Ծերունին ուներ երկար սպիտակ մորուք և պայծառ աչքեր, որոնք մթության մեջ կարծես լույս էին տալիս։

• Ինչո՞ւ ես տխուր, փոքրիկ տղա, - հարցրեց ծերունին։

• Ես մթից եմ վախենում, պապիկ։ Այնտեղ ինչ-որ չար բաներ կարող են լինել, - ասաց Արամը։

Ծերունին ժպտաց ու պատմեց մի հեքիաթ։

• Լսիր, Արամ ջան, մութը իրականում շատ բարի ընկեր է։ Այն թաքցնում է մեր աշխարհը թագավորի պես, որպեսզի բոլորը հանգստանան։ Եվ գիտե՞ս ինչ, մթության մեջ ապրում են ոչ թե չարեր, այլ Փոքրիկ Լուսիկները։ Նրանք լույսի փայլերն են, որոնք մեզ պահպանում են ու օգնում տեսնել, նույնիսկ եթե մենք դա չնկատենք։

Արամը զարմացավ։

• Իսկ ինչպե՞ս տեսնեմ Լուսիկներին։

• Փակիր աչքերդ, - ասաց ծերունին, - և փորձիր լսել։ Նրանց ձայնը շատ մեղմ է, ինչպես շշուկ։ Նրանք քեզ կպատմեն իրենց գաղտնիքները։ Երբ քո սիրտը հանդարտվի, նրանք կլուսավորեն քո գիշերը։

Այդ գիշեր Արամը որոշեց հետևել ծերունու խորհրդին։ Նա հանգիստ պառկեց, փակեց աչքերը և լսեց։ Մի պահ նրան թվաց, թե լսում է մեղմ ու ջերմ ձայներ։ Դրանք Լուսիկներն էին, որոնք պատմում էին իրենց արկածների մասին։ Արամը ժպտաց։ Մութն այլևս վախենալու չէր. այն դարձել էր նոր աշխարհ՝ լի գաղտնիքներով։

Ամեն գիշեր Արամը սպասում էր, որ լույսերը մարեն, որպեսզի նորից լսի Լուսիկների պատմությունները։ Նա հասկացել էր՝ մթությունը միայն ճանապարհ է դեպի նոր հեքիաթներ։

Ուրեմն, երեխաներ, եթե երբևէ մթից վախենաք, հիշեք, որ այնտեղ ապրում են բարի Լուսիկները, որոնք պատրաստ են ձեզ պաշտպանել ու ձեր սիրտը լցնել ջերմությամբ։