Էծի հեքիաթը /մաս 2-րդ/

Հեքիաթի 1-ին մասը կարդացեք այստեղ

Գնաց, գնաց, բազարի մեկել ծերին տեսավ հալվաչին հալվեն գլխին դրած գոռում ա,

— Հալվա, այ լավ հալվա, այ քաղցր հալվա` ուտողը գիտի, չուտողն ի՞նչ գիտի։
Մարդն էլ էն կողմիցը գոռաց.

— Էծ եմ ծախում, էծ, այ լավ էծ, այ չաղ էծ, կթողը գիտի, չկթողը ի՞նչ գիտի ։

— Ինչ տամ էդ էծիդ.

Թե.

— Մի փոր հալվա տուր ուտեմ, էծը տամ քեզ։

— Հա , որ էդպես ա, արի կեր։

Մարդը հալվեն փորով մեկ կերավ, կշտացավ, բեղերը սրբեց պատռածչուխի թևերով, էծը քշեց որ տանի, հալվաչին յախիցը բռնեց։

Էլի խոսք ու կռիվ, իրար տվին, կռվեցին, էլի մարդիկ գլխներին հավաքվեցին, էծը խլեցին հալվաչու ձեռիցը, տվին իծատիրոջը, դուրս բերին բազարիցը։

Իրիկնացել էր, մթնել։ Տեսավ, հրենիկ մի տուն, ասավ,

— Ես պետք ա մնամ էդ տանը։ Կես գիշերով ո՞ւր գնամ։

Մտավ էդ տան գոմը, ուզեց քնի, մին էլ տեսավ, որ դրանց դուռը ծեծեցին, մի կնիկ դուրս եկավ, դուռը բաց արեց։ Էս իծատերը տեսավ, որ տուն մտնողը խաշ ծախողն էր։ Սա մատը կծեց, ասեց.

— Էստեղ մի բան կա, սպասենք տեսնենք սրա վերջն ինչ կլի։ Մի քիչ էլ անց կացավ, դուռը մեկ էլ ծեծեցին։

— Վո՜ւյ, մարդս կլի,— ասեց էն կնիկը,— գնա մտի գոմը, թե չէ մարդս որ գա, քեզ տեսնի, կտա կսպանի։

Խաշ ծախողը վռազ մտավ գոմը, դիպավ իծատիրոջը.

— Ո՞վ ես, որ էկար էստեղ,— ձեն տվեց իծատերը։

— Սուս, ես եմ, մի գռռա։ Ի՞նչ ես անում էստեղ։

— Էծ եմ ծախում։ Էծ, այ լավ էծ, այ չաղ էծ...

— Ձենդ կտրի՛։ Իծիդ գինը ի՞նչ ա։ — Տասը մանեթ։

— Առ տասը մանեթդ, ձենդ կտրի։

Իծատերը փողը դրեց ծոցը, թինկը տվեց խաշ ծախողին, մթամ քնում ա։ Դուռն էլի ծեծեցին։ Հիմի էլ գաթա ծախողը տուն մտավ։ Մի կես ժամ անց, որ դուռը նորից ծեծեցին, էս գաթա ծախողը գլխապատառ իրան գցեց գոմը դիպավ իծատիրոջը։

— Էդ ո՞վ ես։ Ինչի՞ ես ինձ խփում։

— Ձենդ կտրի, հանկարծ դիպա, ի՞նչ ես անում էստեղ, անամոթ, սուտասան։

— Ամոթովն ու դրուստ խոսողը դու ե՞ս, որ մտնում ես ուրիշի կնկա ծո՞ցը, ես էծ եմ ծախում։ Է՜ծ, այ լավ է՜ծ, այ...

— Ձենդ կտրի՛, ես կառնեմ էծդ, ի՞նչ ա դրա գինը։

— Տասնհինգ մանեթ։

Իծատերը փողն առավ, դրեց ծոցը, ոտները մեկնեց, պառկեց գոմի դռան առաջին։ Խռմփում ա, մթամ թե քնած ա։

Շարունակելի...