Իմ պապը տնկել է

Մեր գյուղի շիվերը,

Իմ պապը պայտել է

Մեր գյուղի ձիերը:

Ես լսեցի մի անուշ ձայն,

Իմ ծերացած մոր մոտ էր,

Փայլեց նշույլ ուրախության,

Բայց, ափսո՜ս, որ երազ էր։

Հիշում եմ դեմքը քո ծեր, մայր իմ անուշ ու անգին,

Լույս խորշոմներ ու գծեր, մայր իմ անուշ ու անգին:

Կարծես թե դարձել եմ ես տուն,
Բոլորն առաջվանն է կրկին,
Նորից դու հին տեղը նստում,
Շարժում ես իլիկը մեր հին։

Մայրս նման մի ծաղկի՝

Անուշ բույր ու տեսք ունի,

Նրա փխրուն սրտի մեջ

Ոչ մի ցողուն փուշ չունի։

Թող հավերժ ապրի մեր ժողովուրդը,

Հազար տարիներ ու հազար դարեր.

Երեք փչակ, երեք բույն,

Երեք բնում՝ երեք բու:

Աքաղաղը կանչում է.
- Ծուղրուղու՜,
Ղու-ղու-ղու՜.
Պառավ նանը զարթնում է,
- Տա-տա-տա՜,
Պա-պա-պա՜...