Ծիտիկն ու Մուկիկն ախպերացան։ Գետի
ափին բուն շինեցին, մտան մեջը։
Մի օր Ծիտը գնաց քուջուջ անելու, ետ
եկավ, տեսավ Մուկիկը մեռել է։

Հայրենիքից անուշ ու թանկ

Ուրիշ ի՞նչ կա երկնքի տակ:

Օ՜, երանի այն օրը,
Երբ ըղձալի Նոր Տարին 
Լայն բացում է իր դռները
Մեր բոլոր մանուկներին:

Օդաչո~ւ եմ, օդաչո~ւ,

Բա~րձր, բա~րձր եմ թռչում,

Սլանում եմ, սլանում

Անամպ, կապույտ երկնքում:

Օ~, ինչ լավ է վերևում.
Մեր բերքաշատ դաշտերը,

Է՜դ ու՞ր, է՜դ ու՞ր, 
Առանց փետուր, 
Գիտեմ, քա'ջ ես, 
Փոքրիկ ծիտիկ, 
Կընկնես, ջարդես 
Թև ու ոտիկ:

Նկարում եմ

Ծաղիկ ու ծառ,

Արեգակ ու

Երկինք պայծառ,

Երկու եղբայր  չարաճճի

Եվ նույնքան էլ քաջ ու բարի

Առանց րոպե իսկ դադարի

Մտնում են բակ, հետո այգի:

Ձմեռն աղքատ է,

Տխուր է երգում

Այն բանի համար,

Որ մի գույնով է

Իր տունը ներկում:

-Ճերմակ ծաղիկներ,