Օդաչո~ւ եմ, օդաչո~ւ,

Բա~րձր, բա~րձր եմ թռչում,

Սլանում եմ, սլանում

Անամպ, կապույտ երկնքում:

Օ~, ինչ լավ է վերևում.
Մեր բերքաշատ դաշտերը,

Նավապետ եմ

Քաջ ու գիտակ,

Ունեմ փայլուն հեռադիտակ:

Հորիզոնն եմ

Ես միշտ դիտում,

Եվ աչքիցս

Ոչինչ, ոչինչ

Չի վրիպում:

Նավս ունի

Մի օր Չըղջիկն ու Ճայն եկան
Թե՝ ե՜կ դառնանք վաճառական:
Ասին ու խելք-խելքի տըվին,
Հավան կացան, պայման դըրին.
Բայց՝ արի տես... որ փող չունեն:
Շատ միտք արին, թե ինչ անեն,
Վերջը եկան Փըշի մոտը,
Ընկան նըրա ձեռն ու ոտը,
Ու մուրհակով,
Շահով, կարգով,
Փող վեր առան բավականին,
Ինչքան պետք էր իրենց բանին:
Չիղջը մընաց, տընպահ դառավ,
Ճայը բոլոր փողերն առավ,

Ձմեռն աղքատ է,

Տխուր է երգում

Այն բանի համար,

Որ մի գույնով է

Իր տունը ներկում:

-Ճերմակ ծաղիկներ,

Վեց տարեկան եմ,

Դպրոց եմ գնում,

Դասի ժամանակ

Խելոք եմ մնում:

Դպրոցում ես նոր

Ընկերներ ունեմ`

Արամը, Կարոն,

Հասմիկն ու Նունեն:

Իսկ երբ դպրոցից

Արծիվը թառել կիսավեր վանքին.
Մտքում՝ նայում էր իր անցած կյանքին.
Բայց հանկարծ վանքի մի որմի վրա,
Տեսավ քանդակված պատկերն ինքն իրա.
Ու շա՜տ զարմացավ արքան ալեհեր.
Ե՞րբ է քանդակված՝ չէր տեսել դարեր,