Եվ փարավոնը գիշերը կանչեց Մովսեսին և Ահարոնին ու ասաց. «Վեր կացեք ու դուրս եկեք իմ ժողովրդի միջից` դուք էլ Իսրայելի որդիքն էլ, և գնացեք պաշտեցեք Տիրոջը, ինչպես որ ասացիք: Ձեր հոտերն ու արջառներն էլ վերցրեք, ինչպես ասացիք: Գնացեք և ինձ էլ օրհնեցեք»: Եգիպտացիները ստիպեցին ժողովրդին շուտ դուրս գալ իրենց երկրից, որովհետև վախենում էին, որ իրենք էլ կմեռնեն:

Երբ Տերը Մովսեսին ասաց, որ իրեն փարավոնի մոտ է ուղարկում ասելու նրան, որ ազատ թողնի Աստծո ժողովրդին, Մովսեսը պատասխանեց.

Հովսեփը մի երազ տեսավ, երազը պատմեց իր եղբայրներին, ու նրանք ավելի ատեցին իրեն: Հովսեփը նրանց ասաց. «Լսեցեք այն երազը, որ տեսել եմ:

Սակայն բանտում էլ Տերը Հովսեփի հետ էր ու օգնում էր իրեն: Աստված բանտապետի սիրտը լավ տրամադրեց Հովսեփի նկատմամբ ու նա բոլոր բանտարկյալների վրա տնօրեն նշանակեց Հովսեփին:

Երբ Հովսեփի եղբայրները տուն եկան ու պատմեցին իրենց հորն այն մասին, թե ինչ պատահեց իրենց, Հակոբը վճռականորեն ասաց, որ Եգիպտոս չի թողնի իր կրտսեր որդուն` Բենիամինին, որն իր ծերության օրերի մխիթարությունն է: 

Վաճառականները Եգիպտոսում Հովսեփին որպես ստրուկ ծախեցին պալատականին, այսինքն՝ Եգիպտոսի փարավոնի օգնականին: Տերը անընդհատ իրեն դիմող Հովսեփին օգնում էր ամեն ինչում: Այդ պատճառով էլ հաջողակ էր այն բոլոր գործերում, որ իրեն հանձնարարում էին:

Փարավոնը շատ գոհ մնաց այն բանից, թե Հովսեփն ինչպես մեկնեց իր երազները: Նա իր ծառաներին ասաց. «Կգտնե՞նք արդյոք մեկ ուրիշ նման մարդ, ինչպիսին Հովսեփն է, որի մեջ Աստծո հոգին լինի»:

Եղբայրներից ամենաավագը` Ռուբենը, մյուսներից բարի էր: Երբ լսեց Հովսեփի դեմ կատարվելիք չարության մասին, որոշեց ազատել նրան ու հորը վերադարձնել: Ռուբենը սկսեց համոզել եղբայրներին չսպանել նրան, այլ միայն փոսի մեջ նետել: