Շարունակելով դեպի Միջագետք իր երկար ճանապարհը, Հակոբը վերջապես հասավ այնտեղ, ուր սքանչելի արոտավայրեր կային:

Չնայած, որ դեռևս մոտավորապես 3 տարեկան հայրիկ եմ, հետն էլ` քահանա հայրիկ, ու ծնողական հարցերով շատ խոսելու իրավունք չունեմ, բայց, այնուամենայնիվ, ուզում եմ փոքրիկների հոգևոր դաստիարակության հետ կապված անձնական փորձառությամբ ձեռք բերած ու իմ պատկերացմամբ ամենակարևոր սկզբունքի մասին խոսել ու կիսվել ձեզ հետ:

Ծերության հասակում Իսահակի տեսողությունը վատացավ: Մեռնելուց առաջ ուզեց օրհնել իր առաջնեկին` Եսավին: Իսահակը նրան իր մոտ կանչեց ու պատվիրեց, որ նա որսամսից իր սիրած ճաշերը պատրաստի: Հայրը խոստացավ դրանից հետո օրհնել իր որդուն:

Ռեբեկան ու Աբրահամի ծառան,  ուղտերի վրա նստած, երկար գնացին եւ վերջապես հասան այն երկիրը, որտեղ Իսահակն սպասում էր նրանց:

Մի օր Տերը Հակոբին ասաց, որ հայրենիք վերադառնա: Հակոբը վերցրեց իր կանանց ու երեխաներին, հավաքեց ունեցվածք ու ճանապարհ ընկավ դեպի Քանանի երկիրը: Չգիտենալով, թե արդյոք Եսավի բարկությունը իջե՞լ է, թե ոչ: Նրա բարկությունը մեղմացնելու համար շատ նվերներ ուղարկեց նրան:

Բողոքականները մանուկներին չեն մկրտում՝ հիմք ընդունելով մկրտվելուց առաջ հավատ ունենալու անհրաժեշտությունը՝ ըստ Տիրոջ հետևյալ խոսքի. «Ով հավատա և մկրտվի, կփրկվի» (Մարկ. ԺԶ 16), և հիմնվելով այն փաստի վրա, որ մանուկը չի հասկանում, թե մկրտության ժամանակ ինչ է կատարվում։ Ուստի նրանք բացականչում են. «Ինչպե՞ս կարող է մկրտություն կատարվել առանց հավատի կամ ըմբռնման»։

Անցավ բավական ժամանակ, եւ Աբրահամը շատ ծերացավ: Նրա որդին` Իսահակը, երիտասարդ դարձավ:

Եվ Աստված ասաց լուսավորները լինեն Երկնքի հաստատություններում, որ ցերեկը գիշերից բաժանեն, և նշանների և ժամանակների, և օրերի և տարիների համար լինեն: