Լինում է մի սար,
Էն սարում մի ծառ,
Էն ծառում փըչակ,
Փըչակում մի բուն,

Ծիծեռնակը բույն էր շինում,
Ե՛վ շինում էր , և՛ երգում,
Ամեն մի շյուղ կպցնելիս՝
Առաջվա բույնն էր հիշում:

Դու կապուտակ ծովով արի,
Թեթև, թեթև թևով արի,
Ծովի փրփուր լանջով արի,
Գարնան երգով, կանչով արի։

Պարտեզ ունեմ մրգաշատ,

Նուռ կա, ծիրան ու փշատ,

Դեղձ կա, խնձոր ու խաղող,

Տանձ, սերկևիլ ոսկեկող: 

Թե ամառը ինձ հյուր գաս,

Կուտես բալ, թութ ու կեռաս:

Թե աշնանը մրգածոր,

Սերկևիլ, նուռ ու սալոր: 

Մրգի բույր կա ամեն տեղ,

Համո՜վ, քա՜ղցր ու հյութե՜ղ:

Պարտեզ չէ, այլ՝ այգեստան,

Անունը՝ Հայք-Հայաստան: 

Հենրիկ Բաբաջանյան

Իմ փոքրիկը լուսերես
Կաթ է ուտում ճիշտ այսպես՝
Աչուկները վեր պարզում,
Թաթիկով ամուր բռնում։

Թե գարուն է նախշ-նախշուն,
Նա ինչե՞ր է մեզ բաշխում.
– Ծիլ ու ծաղիկ, կանաչ խոտ,
Ալ ու ալվան վարդ շաղոտ: