Թիթեռն ու թրթուրը
Մի օր թիթեռն ասաց` թրթուր,
Նայում եմ քեզ, ես` ուր, դու` ուր:
Քեզ սազում է խոնավ հողը,
Ինձ` երկինքը ու վառ շողը:
Պատասխանեց թրթուրն այսպես.
-Այ ցեղակից, հերիք փքվես,
Թիթեռն ու թրթուրը
Մի օր թիթեռն ասաց` թրթուր,
Նայում եմ քեզ, ես` ուր, դու` ուր:
Քեզ սազում է խոնավ հողը,
Ինձ` երկինքը ու վառ շողը:
Պատասխանեց թրթուրն այսպես.
-Այ ցեղակից, հերիք փքվես,
Արծիվը ծառին նստած հանգստանում էր և ոչինչ չէր անում:
Աշնան մի սև Ամպ
Սարը դարձրել թամբ,
Իրեն կարծելով ահեղ ձիավոր,
Գոռում էր մի օր,
Թե երկինք, գետին, ծով, ցամաք վկա,
Ամենաբարձրը հենց ինքն է, որ կա…
Տիեզերքների լույսին անհաղորդ,
Ջրհորում ծնված երգում էր մի Գորտ.
Մի իշխան կար խիստ չար և անիրավ: Եվ նույն քաղաքում ապրում էր մի այրի կին, և իշխանը հարկ պահանջելով նեղում էր նրան, և այրի կինն աղոթում էր, որ իշխանն ունենա խաղաղ ու երկար կյանք:
Ծովի գորտերը, խորհուրդ անելով, ասացին.
Մի մարդ կար, որ երեք ընկերներ ուներ: Նա երկուսին շատ էր սիրում, իսկ երրորդի հանդեպ անտարբեր էր, հակառակ նրան, որ երրորդ ընկերը ավելի էր կապված իրեն:
Վաղուց, շատ վաղուց մի մեծ խնձորի ծառ էր աճում: Փոքրիկ տղան սիրում էր խաղալ դրա շուրջն ամեն օր: