Ժան դը ԼաՖոնտեն ( 08.07.1621 - 13.04.1695 թթ․), ֆրանսիացի հռչակավոր առակագիր, բանաստեղծ է։ Նա 17-րդ դարի ամենաընթերցված բանաստեղծն էր:
Առաջին հերթին հայտնի էր իր առակներով, որոնք ողջ Եվրոպայի առակագիրների համար օրինակ հանդիսացան, իսկ Ֆրանսիայում նոր տարբերակների և բարբառային առակագրության սկիզբ դրեցին։
Գյուղացին և Մահը
Գյուղացին ցախի կապոցն ուսին վերադառնում է անտառից։ Ճանապարհին նստում է որպեսզի շունչ առնի։ Սկսում է դժգոհել իր ճակատագրից։ Նրան ահավոր հոգնեցրել են ծանր աշխատանքը և տուրքերը։ Ողջ կյաանքում երջանիկ օր չի տեսել։ Իր մահն է կանչում։ Մահն իսկույն գալիս է և հարցնում է, թե ինչու է իրեն կանչում։ Գյուղացին վախենում է և ասում, որ ընդամենը իրեն օգնելու համար՝ նորից ուսին դնելու ցախի կապոցը։
Կաղնին և եղեգը
Կաղնին մի օր սրտացավորեն նկատում է, որ եղեգը շատ տկար, բարակ և թույլ է։ Անգամ ճնճղուկի տակ է ճոճվում։ Իսկ ինքն աճում է ամուր և իր ճյուղերով կարող է պաշտպանել ներքևում եղողներին։ Սակայն եղեգը դժգոհ չէ իր ճակատագրից։ Քամին ճոճում է իրեն, սակայն չի կոտրում։ Սկսվում է բուք։ Եղեգը պառկում է և այդպես փրկվում, իսկ քամին, կրկնապատկելով ուժերը, արմատախիլ է անում կաղնուն։
Աղավնին և մրջյունը
Աղավնին մոտենում է առվակին, որպեսզի ջուր խմի և տեսնում է ջրի մեջ հայտնված մրջյունին։ Աղավնին խոտի կտոր է նետում նրան, և մրջյունը բռնվելով դրանից փրկվում է։ Առվակի մոտ հայտնվում է հրացանով մի մարդ։ Նա նշան է բռնում, որ կրակի աղավնուն։ Սակայն մրջյունը կծում է նրա ոտքը և աղավնին կարողանում է փախչել։