6 ամսական փոքրիկի համար խաղը համարվում է շրջակա միջավայրի ճանաչելու միջոց, իսկ խաղալիքները` ճանաչման գործիքներ: Այն ամենը, ինչ նա տեսնում է, զգում, բերանն է դնում, ուտում, խմում կամ լսում է, իր համար անծանոթ է, և դա միանգամից դառնում է քննելու առարկա: Նա մեծ ուշադրությամբ ուսումնասիրում է իր ձեռքերը, ոտքերը, սիրում է շոշափել իր մարմինը, բռնում է ամեն բան, ինչը իրեն հասանալի է: Սովորելով բռնել և պահել խաղալիքը` նա անպայման դա ուսումնասիրում է բերանի օգնությամբ, փորձում է այն թափահարել կամ հարվածել: Սեփական ձեռքերի և ոտքերի միջոցով տեսողության ակտիվ զարգացման հետ մեկտեղ զարգանում է նաև առարկաների հետ շփման ունակությունը:
Առաջին կես տարվա ընթացքում զարգանում է ունակությունների և շարժումների մի ամբողջ շարք, որի հիման վրա հետագայում կզարգանան խաղի էլեմենտներ: Միաժամանակ տեղի է ունենում հիշողության զարգացում, օրինակ, փոքրիկը ձգտում է հիշել առարկաները, որոնք անհետանում են նրա տեսադաշտից: Ահա թե ինչու է 6-7 ամսականում նրա սիրելի խաղը դառում պահմտոցին (նա սիրում է ինքը թաքնվել, խաղալիքները պահում է կտորի կամ բազմոցի տակ: Նրան ուրախացնում է կտորի տակ թաքնված մայրիկը):
Ափը լավագույնս բացելու միջոց է մանկիկի ձեռքը մերսելը, շոշափելը: Այս տարիքի համար խորահարդիկը համարվում է ունիկալ խաղալիք: 5 ամսականում փոքրիկը բարձրացնում և նետում է խորանարդը, շփում է ձեռքով, բերանով, ուսումնասիրում և պահում է ձեռքում: Դրանով ամրանում են նրա ոսկորները, նետումը դառնում է ավելի վստահ: Հետո նա սովորում է խաղալիքներն իրար հարվածել:
Ձեռքի շարաժումների կորդինացիայի կատարելագործման համար անհրաժեշտ է 6 ամսականում նրան տալ միանման ֆորմայի, բայց տարբեր չափսի խաղալիքներ , որոնք հնարավոր կլինի շարել իրար վրա:
Ձայն ունեցող վառ գույնի գնդակը կզարգացնի նրա ունակությունը հետևել առարկայի շարժմանը և ձայնի աղբյուրին:
Նրանց սիրած խաղերից է նաև գիմնաստիկական` գնդակի վրա «օրորվելը», որը մարզում է վեստիբուլյար ապարատը`հավասարակշռության կարողությունը: Այս նպատակի համար նաև շարունակեք փոխել փոքրիկի դիրքը տարածության մեջ (բարձրացնեք նրան, շրջեք, ինքնաթիռ խաղացեք):
3-6 ամսականում փոքրիկի պահվածքը դառնում է ավելի նպատակասլաց: Նա համառորեն ուզում է ձգվել դեպի իրեն հետաքրքրող առարկան, դեպի իրեն հրավիրել մեծերի ուշադրությունը, առաջանում է ինչ-որ իրադարձության սպասողական վիճակ: Այստեղ նրանց սիրած խաղը դառնում է խաղալիքի նետումը, որպեսզի մեծահասակները վերցնեն այն և նորից տան իրեն:
Փոքրիկը փորձում է սահմանել էմոցիոնալ, տեսողական և ձայնային կապ մեծահասակների հետ` ծիծաղում է, նայում է աչքերին , բազմապիսի ձայներ է հանում, որպեսզի ուշադրություն գրավի, լացի միջոցով առձագանքում է մեծահասակներին, երբ նրանք փորձում են նրան մենակ թողնել: Նրան դուր է գալիս հետևել դեմքի միմիկաների փոփոխություններին, ուսումնասիրում է իր արտացոլումը հայելու մեջ, շոյում է մեծերի դեմքը և մազերը: Նա արդեն ճանաչում է իր ընտանիքի անդամներին, այդ թվում նաև ընտանի կենդանիներին:
Ցանկությունը և ունակությունը շփվել մեծահասակների հետ, խոսքի զարգացումը, ժեստերի և մեծահակների դեմքի միմիկաների ճանաչումը նաև խաղերի արդյունք են և այդ ամենի բարդացումը տանում է մեծ աշխարհում փոքրիկի դերի ճանաչման:
