Սեդան շատ փոքրիկ էր` երեք տարեկան, և սիրում էր գլորվել: Գլորվում էր անգամ քնած ժամանակ, դրա համար էլ նրա մահճակալի մոտ աթոռներ էին շարում և վրան բարձեր դնում:
Հիմի՞ էլ լռենք
Հիմի է՞լ լռենք, եղբարք, հիմի է՞լ,
Երբ մեր թշնամին իր սուրն է դրել,
Իր օրհասական սուրը՝ մեր կրծքին,
Ականջ չի դնում մեր լաց ու կոծին:
Ասացե՛ք, եղբարք հայեր, ի՞նչ անենք,
Հիմի է՞լ լռենք:
Թագավորն ու չարչին․ բալլադ
— Հե՜յ, լավ մանրո՜ւք,
Ասե՜ղ, հուլո՜ւնք,
Մատնի՜ք, մարջա՜ն, Ապարանջա՜ն...
Հա՜վ, ձո՜ւ բերեք,
Առե՜ք, տարե՜ք,
Խունջիկ-մունջիկ
Հարսն ու աղջի՜կ,
Էժա՜ն կտամ,
Լա՜վը կտամ...
Ո՞րն է, բաբո, մեր հայրենիք
- Ո՞րն է, բաբո, մեր հայրենիք:
- Էն, որ ունի բարձր երկինք,
Էն, որ ունի կարմիր արև`
Յուր կապուտակ գլխի վերև․
Էն, որ ունի լեռն Ալագյազ`
Հավքերն` աշուղ, ջրերը` սազ:
Էն, որ տեսքով իր Սևանի`
Մազերն արձակ ու գեղանի`
Նստած հարսի կնմանի:
Էն, որ ունի աշխարհի թագ`
Քանց թագավոր` Մասիս ճերմակ,
Ճերմակ Մասիս` սիրտը մրմուռ,
Գլուխը վեր` դրախտի դուռ:
Էն, որ ունի Մասիսն ի վար
Հին-հին բերդեր, վանքեր մթար,
Որ ավերակ, բայց դեռ դարեր
Լուռ կաղոթեն երկինքն ի վեր:
Էն, որ ունի Արազ, Տղմուտ,
Եվ ափերը մամռոտ ու մութ
Գերեզմաններն են պապերուդ․․․
Էն, որ Ղազբեկն ու Արագած`
Արտերու մեջ` ախպեր կանգնած`
Ձեռ կզարնեն գինով թասին
Ու կձայնեն մեր Մասիսին,
Թե` «Հե՜յ, բաբո, բավ չէ՞ մենակ
Պանդուխտ մնաս ամպերու տակ․․․
Հովհաննես Շիրազ
Արշակ թագավոր և Շապուհ․ հայրենի հողի ուժը
Պարսից թագավոր Շապուհը տեսնում է, որ չի կարողանում հնազանդեցնել Հայոց արքա Արշակ Բ-ին, որոշում է այլ ճանապարհով նրան բերել իր մոտ: Մեծ ընծաներով, հրովարտակներով պատգամավորներ է ուղարկում Արշակի մոտ, սիրով ու աղաչանքով խնդրում նրան գալ Պարսկաստան, որպեսզի խաղաղության դաշինք կնքեն:
Աքլորն ու մարգարիտը․ առակ
Օրվա մեկը մի աքլոր
Քջուջ-մջուջ անելիս
Տեսավ մի հատ մարգարիտ
Աղբի միջին փայլելիս։