Սեդան շատ փոքրիկ էր` երեք տարեկան, և սիրում էր գլորվել: Գլորվում էր անգամ քնած ժամանակ, դրա համար էլ նրա մահճակալի մոտ աթոռներ էին շարում և վրան բարձեր դնում:

Հիմի է՞լ լռենք, եղբարք, հիմի է՞լ,

Երբ մեր թշնամին իր սուրն է դրել,

Իր օրհասական սուրը՝ մեր կրծքին,

Ականջ չի դնում մեր լաց ու կոծին:

Ասացե՛ք, եղբարք հայեր, ի՞նչ անենք,

Հիմի է՞լ լռենք:

— Հե՜յ, լավ մանրո՜ւք,

Ասե՜ղ, հուլո՜ւնք,

Մատնի՜ք, մարջա՜ն, Ապարանջա՜ն...

Հա՜վ, ձո՜ւ բերեք,

Առե՜ք, տարե՜ք,

Խունջիկ-մունջիկ

Հարսն ու աղջի՜կ,

Էժա՜ն կտամ,

Լա՜վը կտամ...

- Ո՞րն է, բաբո, մեր հայրենիք:
- Էն, որ ունի բարձր երկինք,
Էն, որ ունի կարմիր արև`
Յուր կապուտակ գլխի վերև․
Էն, որ ունի լեռն Ալագյազ`
Հավքերն` աշուղ, ջրերը` սազ:
Էն, որ տեսքով իր Սևանի`
Մազերն արձակ ու գեղանի`
Նստած հարսի կնմանի:
Էն, որ ունի աշխարհի թագ`
Քանց թագավոր` Մասիս ճերմակ,
Ճերմակ Մասիս` սիրտը մրմուռ,
Գլուխը վեր` դրախտի դուռ:
Էն, որ ունի Մասիսն ի վար
Հին-հին բերդեր, վանքեր մթար,
Որ ավերակ, բայց դեռ դարեր
Լուռ կաղոթեն երկինքն ի վեր:
Էն, որ ունի Արազ, Տղմուտ,
Եվ ափերը մամռոտ ու մութ
Գերեզմաններն են պապերուդ․․․
Էն, որ Ղազբեկն ու Արագած`
Արտերու մեջ` ախպեր կանգնած`
Ձեռ կզարնեն գինով թասին
Ու կձայնեն մեր Մասիսին,
Թե` «Հե՜յ, բաբո, բավ չէ՞ մենակ
Պանդուխտ մնաս ամպերու տակ․․․

Հովհաննես Շիրազ

Պարսից թագավոր Շապուհը տեսնում է, որ չի կարողանում հնազանդեցնել Հայոց արքա Արշակ Բ-ին, որոշում է այլ ճանապարհով նրան բերել իր մոտ: Մեծ ընծաներով, հրովարտակներով պատգամավորներ է ուղարկում Արշակի մոտ, սիրով ու աղաչանքով խնդրում նրան գալ Պարսկաստան, որպեսզի խաղաղության դաշինք կնքեն:

Օրվա մեկը մի աքլոր

Քջուջ-մջուջ անելիս

Տեսավ մի հատ մարգարիտ

Աղբի միջին փայլելիս։