Երբ Նոր տարվա նախօրեին ձյան փաթիլներն իջնում էին երկնքից, գյուղի երեխաներն ուրախությամբ վազում էին դրսում՝ խաղալու ու ձնեմարդ պատրաստելու։
Բայց այս տարի ձմեռը շատ խիստ էր, և ձյունն այնքան շատ էր, որ նույնիսկ մեծահասակներն էին դժվարությամբ մաքրում ճանապարհները։ Նախկին ուրախությունն ու անհոգությունն անհետացել էր, բոլորը տխուր էին և մտահոգ։ Գյուղի բակերն ու փողոցները դատարկ էին՝ առանց մանկական աշխույժ խմբերի։
Գյուղի հեռավոր անկյունում ապրում էր մի փոքրիկ աղջիկ՝ Անին։ Նա երազում էր տեսնել իրական Ձյունե թագուհուն, ում մասին պատմում էին մեծերը՝ որպես ձմեռային հրաշքների պահապան։
Անին սիրում էր քայլել ձյունածածկ դաշտերում ու նայել հորիզոնին, որտեղ գիշերը լուսնի լույսն արտացոլվում էր ձյան վրայից։ Մի օր նա գտավ փայլուն բյուրեղյա թափանցիկ մի բան՝ նման մի կտոր սառույցի։ Սակայն երբ Անին վերցրեց այն, զգաց, որ այն ջերմ է։
Հանկարծ փայլուն լույս իջավ երկնքից, և նրա դիմաց հայտնվեց ձյունե թագուհին։ Նա փայլում էր այնպես, ինչպես ցուրտ ձմեռային արևը։
– Ողջույն, իմ քաջիկ, – ասաց թագուհին։ – Դու գտար իմ կախարդական բյուրեղը։
Անին զարմացած էր։
– Սա կախարդական բյուրե՞ղ է, – հարցրեց նա։
– Այո՛, – պատասխանեց թագուհին։ – Այն իր մեջ պահում է Ամանորի բոլոր երազանքներն ու հրաշքները։ Բայց միայն մաքուր սրտով մեկը կարող է գտնել այն։
Անին չգիտեր, թե ինչ ասի։ Նա միայն ցանկացավ, որ իր փոքրիկ գյուղը լցվի ջերմությամբ և ուրախությամբ։
Թագուհին ժպտաց ու ասաց.
– Քո երազանքն արդեն կատարվել է։ Եվ այս տարի գյուղում ոչ միայն շատ ուրախություն կլինի, այլ նաև ամենամաքուր ձմեռը՝ լի հրաշքներով։
Երբ թագուհին անհետացավ, գյուղի մարդիկ նկատեցին, որ ձմեռը այլևս ծանր չէր։ Ձյունը թեթև էր ու փափուկ, իսկ յուրաքանչյուր օրվա լույսը ջերմացնում էր մարդկանց սրտերը։
Գյուղի երեխաները հին օրերի նման ուրախ վազվզում էին դրսում, խաղում, երգում ու պարում էին, իսկ մեծահասակները պատմում էին հեքիաթներ՝ ամրացնելով տոնը։
Անին այլևս երբեք չտեսավ ձյունե թագուհուն, բայց միշտ զգում էր նրա ներկայությունը, երբ ձյան փաթիլներն իջնում էին դանդաղ ու մեղմ։
Ամանորը դարձավ սրտերի ու երազանքների իրականացման լավագույն պահը՝ հիշեցնելով բոլորին, որ հրաշքները միշտ իրենց կողքին են։