Լինում է, չի լինում, փոքրիկ աղջնակ է լինում: Արևոտ մի օր աղջիկը գնում է անտառ հատապտուղներ հավաքելու և հանդիպում է այնտեղ ծեր կնոջ:
- Բարև, աղջիկս,- ասում է նրան տարեց կինը,- խնդրում եմ, տուր ինձ քո հատապտուղներից:
- Իհարկե, վերցրեք,- պատասխանում է նա:
Տարեց կինը հաճույքով ուտում է հատապտուղներն, ապա ասում.
- Դու ինձ հատապտուղներ տվեցիր, ես էլ քեզ ինչ-որ բան կտամ դրա դիմաց։ Ահա այս կաթսան: Մնում է տանես այն տուն ու արտասանես՝
«Մեկ, երկու, երեք,
Կաթսա ջան, քեզ տեսնեմ, եփի՛ր»:
Հենց հնչեցնես, կսկսի համեղ, քաղցր շիլա պատրաստել։ Դրանից հետո էլ կարտասանես սա՝
«Մեկ, երկու, երեք,
Այլևս չեփես»:
Ու այն կդադարի շիլա պատրաստել:
- Շնորհակալ եմ, տատիկ,- ասում է աղջիկը, վերցնում կաթսան և գնում տուն՝ մոր մոտ:
Մայրը տեսնում է ու հիանում։ Ինչպե՞ս չուրախանար։ Առանց հավելյալ ջանք գործադրելու կարող էր այսուհետ ունենալ պատրաստի ախորժելի շիլա։ Եվ ահա մի օր աղջիկը տնից դուրս է գալիս, իսկ մայրը կաթսան դնում է իր առաջ ու ասում.
«Մեկ, երկու, երեք,
Կաթսա ջան, քեզ տեսնեմ, եփի՛ր»:
Կաթսան սկսում է եփել ճաշը։ Պատրաստում է շիլան, մայրիկն ուտում է և կշտանում։ Բայց այդ ընթացքում կաթսան շարունակում էր եփել ու եփել։ Մայրը մոռացել էր ասել անհրաժեշտ խոսքերը։ Նա չէր էլ հիշում՝ ինչ է պետք արտասանել, իսկ աղջիկը տանը չէր։ Եվ կաթսան եփում էր ու եփում: Այնքան է եփում, որ ողջ սենյակը լցվում է շիլայով: Սենյակից անցնում է միջանցք, պատուհանից թափվում դուրս, պատում ամբողջ փողոցը: Իսկ կաթսան դեռ եփում էր ու եփում:
Մայրը, տեսնելով ամենը, շատ է վախենում: Վազում է դուրս, որ աղջկան գտնի, բայց չի կարողանում անցնել ճանապարհը: Տաք շիլան գետի պես հոսում էր դիմացով: Լավ է, որ աղջիկը մոտ էր տանը: Նա տեսնում է, թե ինչ է կատարվում փողոցում և իսկույն վազում է տուն։ Հազիվ բարձրանում է մուտքի աստիճանների վրա, բացում դուռն ու բղավում.
«Մեկ, երկու, երեք,
Այլևս չեփես»:
Եվ կաթսան դադարում է շիլա պատրաստել: Միգուցե դադարում է, բայց մինչ այդ այնքան է եփած լինում, որ գյուղից քաղաք գնալու համար յուրաքանչյուրը պետք է անպայման մի բաժին շիլա ուտեր։ Բայց հետաքրքիրն այն էր, որ ոչ ոք չէր բողոքում։ Շիլան իրոք շա՜տ համեղ էր ու քաղցր։