Աքաղաղն ու ներկերը․ հեքիաթ

- Ինչո՞ւ են նրանք ծիծաղում,- զարմացած հարցնում է աքաղաղը շանը։

- Դու ամբողջությամբ անգույն ես,- պատասխանում է շունը,- հապա քեզ նայիր։

Աքաղաղն արագ վազում է լճակի մոտ և ջրի մեջ նայում։ Իսկապես, շունը ճիշտ էր ասում։ Շա՜տ է տխրում աքաղաղը։

- Մի՛ տխրիր, գնա ներկերի մոտ, նրանք քեզ կօգնեն,- ասում է շունը:

- Ո՞ւր, ներկերի մո՞տ,-  հարցնում է աքաղաղը,- որտե՞ղ եմ ես նրանց գտնելու։

- Ես քեզ կսովորեցնեմ: Գնում ես ուղիղ, միայն ուղիղ, ոչ մի կողմ չես թեքվելու։ Կանցնես անտառներ, սարեր, գետեր և լճեր, կհայտնվես հեքիաթում ու կգտնես ներկերին։

Եվ գնում է աքաղաղը՝ ներկերին փնտրելու: Քայլում է ուղիղ և ուղիղ, քայլում է մութ անտառներով։ Ու թեև վախենում է, ցույց չի տալիս։ Ճանապարհին նրան  տեսնում են աղվեսի ձագերը և գոռում․

- Մայրի՛կ, մայրի՛կ, աքաղաղ է։

- Որտե՞ղ։

- Ահա այստեղ։

Մայր աղվեսը նայում է աքաղաղին ու ասում․

- Ոչ, այս աքաղաղը մեզ պետք չէ։

- Ինչպե՞ս թե, ինչո՞ւ պիտանի չէ։

- Նա ներկված չէ, նշանակում է՝ իրական աքաղաղ չէ։

Մինչ աղվեսները քննարկում էին դա, աքաղաղը շարունակում է առաջ գնալ։ Նա հանդիպում է սպիտակ նապաստակին և հարցնում` արդյո՞ք գիտի հեքիաթում ապրող ներկերի տեղը։ Նապաստակը պատասխանում է․

- Հեքիաթն ամենուր է, իսկ ներկերը շատ մոտ են։ Ես նրանց մոտից եմ վերադառնում, գնացել էի գունավորվելու։

- Գունավորվելու՞, ախր դու ամբողջովին սպիտակ ես։

- Մենք՝ նապաստակներս, ամռանը մոխրագույն ենք, իսկ ձմռանը՝ սպիտակ, որպեսզի գայլերը մեզ ձյան մեջ չգտնեն։

Սա ասելուց հետո նապաստակը ցույց է տալիս աքաղաղին ներկերի տունը։ Հասնելով գույնզգույն տանը՝ աքաղաղը թափահարում է թևերը և բացականչում․

- Կու-կա-րի-կու։

- Ո՞վ է,- լսվում է դռան հետևից։

- Ես եմ, աքաղաղը։

Տնից դուրս են գալիս  ներկերը և ասում․

- Ողջու՜յն, սիրելի՛ աքաղաղ, ինչո՞ւ ես եկել։

Աքաղաղը խոնարհվում է նրանց առջև և ասում․

- Խնդրում եմ, օգնեք ինձ։

- Իհարկե, ներս արի։

- Ես կօգնեմ քեզ,- ասում է կարմիր ներկն ու գունավորում աքաղաղի կատարը։ Կապույտը ներկում է աքաղաղի փետուրները, կանաչը՝ թևերը, դեղինը՝ մարմնի մնացած հատվածը։ Աքաղաղը նայում է հայելու մեջ և չի ճանաչում իրեն։ Այնքա՜ն էր գեղեցկացել։ Նա շնորհակալություն է հայտնում բարի ներկերին ու շտապում տուն։ Ճանապարհին ողջ անտառով մեկ երգում է․

- Կու-կա-րի-կու։

Նրան կրկին նկատում են աղվեսի ձագերը և ասում մորը․

- Մայրի՛կ, մայրի՛կ, աքաղաղը գալիս է։

- Մի՛ գոչեք։ Ես ձեզ ասացի, որ նա պիտանի չէ։

- Բայց նա իրական է։

Մայր աղվեսը տեսնում է աքաղաղին և արդեն ուզում էր բռնել, բայց արդեն ուշ էր։ Աքաղաղը փախել էր։ Նա հաջողությամբ վերադառնում է իր տուն։ Երբ շունը տեսնում է նրան, ասում է․

- Հիմա դու իրական աքաղաղ ես։

Այդ օրից սկսած այլևս ոչ ոք չի ծաղրում աքաղաղին։

Թարգմանությունը՝ Էմմա Մխիթարյանի