Էծի հեքիաթը /մաս 3-րդ/

Հեքիաթի նախորդ մասը կարդացեք  այստեղ

Դրանց դուռը էլի ծեծեցին։ Էս անգամ հալվաչին տուն մտավ։

— Տենաս, էդ անառակ կնիկը քանի սիրեկան ա պահում,— միտք էր անում իծատերը։ Մինչև սա մտքումը հաշիվ էր անում, դուռը նորից ծեծե-

ցին, էս հետ գոմի դուռը շրխկալեն բաց էլավ ու հալվաչին լեղապատառ իրան ներս գցեց, դեմ ընկավ էծ ծախողի ոտներին ու երեսի վրա փռվեց գետին։

— Էծս կառնե՞ս, թե գռռամ, էն կնկա մարդը գա ձեր ջանին։

— Ամա՜ն, մի՛ գոռա,— աղաչեց հալվաչին,— էծիդ գինն ի՞նչ ա, ասա տամ։

Քսան մանեթը դրեց ծոցը, թինկը տվեց, դողը բռնած հալվաչուն ասեց՝ տեսնես սրա վերջը ի՞նչ ա լինելու։

Վե՞րջը... վերջը էս կնկա մարդը էկավ տուն։ Ճամփից եկած, բեզարած, նստեց մի թիքա հաց կերավ, ասեց,

— Այ կնիկ, քնելու վախտն ա, ամա էթամ գոմը, տավարին մտիկ տամ, գամ քնենք։

— Տո, բա մեղք չե՞ս,— ասեց կնիկը,— ճամփուց էկած, ջարդված, բեզարած ես, էդուց կգնաս գոմը։ Տավարդ հո չի սատկիր:

— Ո՞նց կլինի,— ասեց մարդը,— առանց տենալու ո՞նց քնեմ, անլիզու անասուն են, բալի մի բան պակաս ա։

Ասեց ու մտավ գոմը։

Իծատերը գոռաց,

— Էդ ո՞վ ես։

Էս մարդը մնաց սառած.

— Ես էս տան տերն եմ։ Դու ո՞վ ես, որ իմ գոմումը իմ վրեն գոռում ես։

— Ես էծ ծախող եմ։

— Տո, հեռ լսողանց, քու էսենցն ու էնենցը,— ասում ա տանտերը,— խի՞, էս էծ ծախելու տեղ ա, էս բազա՞ր ա։

Սա թե՝

— Բազար չի, ինչ ա։ Բա էն խաշ ծախողը, գաթա ծախողը, հալվա ծա խողը էստեղ ի՞նչ են՝ անում, որ բազար չի։

— Ես դրանց դատը էգուց կտեսնեմ,— ասեց մարդը,— իմ լիրբ կնկանն էլ դրանց հետ։ Ի՞նչ տամ,— ասեց,— որ մարդի բան չասես, ինձ չխայտառակես։

— Քսանհինգ մանեթ։

— Առ, — ասեց,— էս քսանհինգ մանեթը, էծդ էլ գլխովդ դիպչի, առ կորի էստեղից։ Ամա թե մեկին էլա պատմես տեսածդ, իմացի, ես պատվով, փափախս գլխիս մարդ եմ՝ թիքա-թիքա կանեմ քեզ։

* * *

Իծատերը եկավ տուն, էծն էլ բերեց, փողն էլ բերեց, տվեց կնկանը։ Թե էն լիրբ կնկա ու նրա երեք սիրեկանների գլուխը ինչ բերեց էն փափախ դնող մարդը, էդ էլ հո ինքներդ գիտեք, էլ ինչ ասեմ։

* * *

— Դե բոլոր հարսներն էլ հո էն գոմատիրոջ կնկա նման չեն։ Շատ համեստ ու պատվական հարսներ էլ կան։