Տատիկն ու պապիկը ինձ կփնտրեն, ու երբ չգտնեն` շատ կտխրեն, -մտածեց պատուհանագոգից գլորվող Գնդլիկ Բոքոնիկը: Բայց աղվեսին տեսնելու ցանկությունը քանի որ մեծ էր, շարունակեց գլորվել ճանապարհով: 

Մողեսը, որ հարմար տեղ էր փնտրում ձվադրելու համար,  վերջապես գտավ: Նա չոր ավազի մեջ խոր փոս փորելուց հետո իր դրած  ձվերը արագ-արագ ծածկեց ավազով:

 -Լավ է, որ  ոչ մեկը չտեսավ,- խլշած շուրջը նայեց  մողեսը: Մի երկու ամիս համբերատար կսպասեմ, կհսկեմ ձվերս, որ ինձ  նման  թիկնոցավոր մողեսիկներ ունենամ,- մտքում ուրախացավ նա:

Ժամանակով մի պառավ կար, ուներ չորս հավ ու մի աքաղաղ: Ահա թե ինչ փորձանք բերին հավերն ու աքաղաղը խեղճ պառավի գլխին: Մի օր հավերը կչկչալով քուջուջ էին անում ավելուկների մեջ, խոսում էին իրենց կերակուրի համից, պահապան պառավի բարությունից, երբ մեկ էլ հավերից սպիտակը զվարթ կչկչոցով իր մոտ կանչեց սևուկին, դեղնուկին, չալպտուրիկին: Նա իր ոտքի տակ սեղմել էր մի դեղնափայլ մետաղ ու կանչում էր.

Եղավ այնպես, որ օրերից մի օր իրար հավատարմության երդում տվեցին բարձրագոչ աքաղաղը, գող փիսոն, պոզիկ այծը, թունավոր օձը: Նրանք որոշեցին ապրել մի հարկի տակ՝ հարազատների նման: Սկզբում ամեն ինչ լավ էր: Ամեն մեկն իր գործին էր. աքաղաղը իրեն համար քջջում էր հողը և անձրևորդեր գտնում: Դա իր ընկերների բաժին ուտելիքը չէր և նա խիղճը հանգիստ մարսում էր: Փիսոյին կաթ էր տալիս այծը, երբ այն իրեն պետք չէր լինում: Օձը դաշտամկան բներ էր գտնում ու բռնում դաշտամկների: Այծը իր համար խոտ էր արածում: Ամեն ինչ հրաշալի էր, կյանքը հիասքանչ էր: Ոչ մեկը մյուսին չէր խանգարում: Բոլորը ուրախ-ուրախ երգում էին. 

Բոբին և Բաբան սովորում էին ծառ բարձրանալ: Բոբին արդեն կարողանում էր տասնյակ մետրերով բարձր-բարձր  ծառեր մագլցել:

Մի անգամ աղվեսն ու շունը մի կտոր միս գտան և սկսեցին վիճել, թե ում պիտի այն պատկանի: Վիճեցին, վիճեցին, ոչ մի որոշման չեկան և դիմեցին կապիկին, ով կենդանիների մեջ ամենաիմաստունն էր համարվում, որպեսզի նա նրանց դատի: Կապիկն ուշադիր լսեց նրանց և ասաց.