Ա՜խ, ի՜նչ լավ են սարի վրա
Անցնում օրերն, անո՜ւշ, անո՜ւշ,
Անրջային, թեթևասահ
Ամպ ու հովերն անո՜ւշ, անո՜ւշ։
Ահա բացվեց թարմ առավոտ
Վարդ է թափում սարին-քարին,
Շաղ են շողում ծաղիկ ու խոտ,
Շնչում բուրմունք եդեմային։
Ա՜խ, ի՜նչ հեշտ են սարի վրա
Սահում ժամերն անո՜ւշ, անո՜ւշ,
Շվին փչեց հովիվն ահա՝
Աղջիկն ու սերն անո՜ւշ, անո՜ւշ։
Հովհաննես Թումանյան