Հովհաննես Թումանյան. մանկական բանաստեղծություններ

Ու տունն այսպես

Պահում եմ ես։

Թե գա մեզ մոտ

Մի հին ծանոթ,

Մոտն եմ վազում,

Պոչըս շարժում։

Բայց թե մի գող,

Չար կամեցող

Ուզի թաքուն

Մտնի մեր տուն,-

Հաֆ-հա՛ֆ, հաֆ-հա՛ֆ,

Ահա այսպես

Հաչում եմ ես.

Հաֆ-հա՛ֆ, հաֆ-հա՛ֆ,

Ու տունն այպես

Պահում եմ ես։

Փիսիկի գանգանտը

Փիսիկը նըստել

Մի մութ անկյունում,

Ունքերը կիտել

Ու լաց է լինում։

Մոտիկ է գալիս

Մի ուրիշ կատու.

- Ինչո՞ւ ես լալիս,

Ա՛յ փիսիկ ջան, դու...

- Հապա ի՞նչ անեմ,

Որ լաց չըլինեմ.-

Գանգատ է անում

Փիսոն տըխրադեմ։

Էն Համոն թաքուն

Մածունը կերավ,

Գընաց տատի մոտ

Ինձ վըրա դըրավ։

Հիմի տատիկի

Ետևից ընկած,

Ինձ են ման գալի

Մի-մի փետ առած

Էն քոթոթ Սուրենն,

Անոն ու Մոսոն։

Ո՞ւր է, ասում են,

Ո՞ւր է գող Փիսոն,

Ա՜խ, թե մի գըտա՜նք,

Մածուն ցույց կըտա՜նք.

Էսպես բան սարքեց

Էն Համոն իմ դեմ.

Ի՞նչ անեմ հապա,

Որ լաց չըլինեմ...

Ու Փիսոն նըստել

Մի մութ անկյունում,

Ունքերը կիտել

Ու լաց է լինում։

Բզեզի դպրոցը

Վարպետ Բըզեզն ամռան մի օր

Դըպրոց բացեց մեծ ծառի տակ

Ու հավաքեց թիթեռ, ճանճ, բոռ,

Մըժեղ, մըրջյուն, մըլակ, մոծակ...

-Գիտե՞ք, ասավ, իմ փոքրիկներ,

Պիտի սովրեք, սովրեք անվերջ,

Որ իմանաք ինչ է ձեզ պետք,

Ինչ կա ձեր շուրջն ու կյանքի մեջ։

Պիտի սովրեք, սովրեք էնքան,

Մինչև դառնաք ինձ պես վարպետ։

Դե նըստեցեք հիմի հանդարտ,

Ինչ որ կասեմ՝ կըրկնեք ինձ հետ։

Ծիտիկի օրորքը

Կախված է ճյուղքից ճոճը ծիտիկի.

Փըչի՛, հովիկ, փըչի՛,

Ճոճն օրորվի, տանի բերի

Նանի՜, ծիտիկ, նանի՜։

Ծիտիկը անուշ երազ է տեսնում.

Փըչի՛, հովիկ, փըչի՛,

Ճոճն օրորվի, տանի բերի.

Նանի՜, ծիտիկ, նանի՜։

Բայց տես, ծիտիկը քընից չըզարթնի.

Կամա՛ց փըչի, կամա՛ց,

Ճոճն էլ զգույշ տանի բերի,

Նանի՜, ծիտիկ, նանի՜։