Մեր գյուղի տան մեծ այգում
Մի մեծ կովիկ է ապրում:
Հենց արեւը երկնքում
Իր շողերն է տարածում,
Նա խոր քնից արթնանում,
Հորանջում է ու կանգնում,
Դեպի դաշտերն է շտապում:
Ամռան թավշե անտառում
Բերանը լայն բացելով`
Նա ծուլորեն որոճում,
Իր բաժին խոտն է ուտում:
Ուտում է նա անդադար,
Ծամում է խոտը դալար,
Որ գիշերը տուն դառնա
Ու մեզ համով կաթիկ տա: