Գարունը այնքա՛ն ծաղիկ է վառել,

Գարունը այնպե՛ս պայծառ է կրկին.

- Ուզում եմ մեկին քնքշորեն սիրել,

Ուզում եմ անուշ փայփայել մեկին։

Պարտեզ ունեմ մրգաշատ,

Նուռ կա, ծիրան ու փշատ,

Դեղձ կա, խնձոր ու խաղող,

Տանձ, սերկևիլ ոսկեկող: 

Թե ամառը ինձ հյուր գաս,

Կուտես բալ, թութ ու կեռաս:

Թե աշնանը մրգածոր,

Սերկևիլ, նուռ ու սալոր: 

Մրգի բույր կա ամեն տեղ,

Համո՜վ, քա՜ղցր ու հյութե՜ղ:

Պարտեզ չէ, այլ՝ այգեստան,

Անունը՝ Հայք-Հայաստան: 

Հենրիկ Բաբաջանյան

Ազատ աստվածն այն օրից,

Երբ հաճեցավ շունչ փչել,

Իմ հողանյութ շինվածքին

Կենդանություն պարգևել.

Ես անբարբառ մի մանուկ

Երկու ձեռքս պարզեցի

Եվ իմ անզոր թևերով

Ազատությունն գրկեցի։

Թե աշխարհում փակ դռներ կան, թող որ բացվեն այս գիշեր,

Ու Նոր տարին նոր խնդությամբ թող ներս մտնի այս գիշեր,

Թե կան դատարկ, համր տներ` մանկան ճիչով թող լցվեն,

Ով փնտրում է սրտանց մեկին` հանկարծ գտնի այս գիշեր:

Անտառից եկած կանաչ եղևնին,
Հիշում է կանաչ իր ընկերներին,
Արահետներն է հիշում ձյունի տակ,
Հիշում է բացատն ու բուքն սպիտակ:

Մայրի՛կ, դու չես ծերացել,

Այլ թոռներդ են շատացել։

Նոր է տարիդ բոլորել,

Դու քայլել ես սովորել:

Մի՛  վախենա, քայլ արա,

Դու իմ պստիկ, ժիր Արա:

Տե՛ս, քեզ կտամ այս միրգը,

Թե վազես, գաս իմ գիրկը:

Տոտիկ արեց ու կրկին

Գրկեց Արան մայրիկին:

Հենրիկ Բաբաջանյան

Ես ռետինն եմ, ռետինը,

Լավ իմացեք իմ գինը․․․