Նկարազարդ շատ գրքեր կան
Իմ գեղեցիկ պահարանում,
Եվ նորերն են ամեն անգամ
Այնտեղ էլի ավելանում:

Ա՜խ, ի՜նչ լավ են սարի վրա

Անցնում օրերն, անո՜ւշ, անո՜ւշ,

Անրջային, թեթևասահ

Ամպ ու հովերն անո՜ւշ, անո՜ւշ։

Մայրս փոքրիկ, մայրս խեղճ,
Մայրս մի մայր հասարակ,
Մայրս այս մայր երկրի մեջ,
Արևի դեմ մի ճրագ:

Տատիկն ասաց, թե անձրևից

Բոյ է քաշում ծիլը հողից:

Մեծանում է ամեն մի բան,

Նույնիսկ կաղնին հսկայական:

Պարտեզ ունեմ մրգաշատ,

Նուռ կա, ծիրան ու փշատ,

Դեղձ կա, խնձոր ու խաղող,

Տանձ, սերկևիլ ոսկեկող: 

Թե ամառը ինձ հյուր գաս,

Կուտես բալ, թութ ու կեռաս:

Թե աշնանը մրգածոր,

Սերկևիլ, նուռ ու սալոր: 

Մրգի բույր կա ամեն տեղ,

Համո՜վ, քա՜ղցր ու հյութե՜ղ:

Պարտեզ չէ, այլ՝ այգեստան,

Անունը՝ Հայք-Հայաստան: 

Հենրիկ Բաբաջանյան

Արթնացե՜լ եմ, արթնացե՜լ,

Անուշիկ եմ ես դարձել,  

Պուպուշիկն եմ մայրիկի,

Ուզում եմ՝ նա ինձ գրկի։

Անտառից եկած կանաչ եղևնին,
Հիշում է կանաչ իր ընկերներին,
Արահետներն է հիշում ձյունի տակ,
Հիշում է բացատն ու բուքն սպիտակ:

Անփոխարինելի հրշեջը

Փոքրիկ Արամը գաղտնի
Լուցկին նետել է այգի,
Ծառ ու ծաղիկ բռնկվել,
Հրդեհը տուն է հասել։