Ձմեռն աղքատ է,

Տխուր է երգում

Այն բանի համար,

Որ մի գույնով է

Իր տունը ներկում:

-Ճերմակ ծաղիկներ,

Վեց տարեկան եմ,

Դպրոց եմ գնում,

Դասի ժամանակ

Խելոք եմ մնում:

Դպրոցում ես նոր

Ընկերներ ունեմ`

Արամը, Կարոն,

Հասմիկն ու Նունեն:

Իսկ երբ դպրոցից

Արծիվը թառել կիսավեր վանքին.
Մտքում՝ նայում էր իր անցած կյանքին.
Բայց հանկարծ վանքի մի որմի վրա,
Տեսավ քանդակված պատկերն ինքն իրա.
Ու շա՜տ զարմացավ արքան ալեհեր.
Ե՞րբ է քանդակված՝ չէր տեսել դարեր,

Նավապետ եմ

Քաջ ու գիտակ,

Ունեմ փայլուն հեռադիտակ:

Հորիզոնն եմ

Ես միշտ դիտում,

Եվ աչքիցս

Ոչինչ, ոչինչ

Չի վրիպում:

Նավս ունի

Մի օր Չըղջիկն ու Ճայն եկան
Թե՝ ե՜կ դառնանք վաճառական:
Ասին ու խելք-խելքի տըվին,
Հավան կացան, պայման դըրին.
Բայց՝ արի տես... որ փող չունեն:
Շատ միտք արին, թե ինչ անեն,
Վերջը եկան Փըշի մոտը,
Ընկան նըրա ձեռն ու ոտը,
Ու մուրհակով,
Շահով, կարգով,
Փող վեր առան բավականին,
Ինչքան պետք էր իրենց բանին:
Չիղջը մընաց, տընպահ դառավ,
Ճայը բոլոր փողերն առավ,

Ես գիտեմ տերևն ինչու է դողում,
Ինչ են բողոքում արմատներն հողում․․․
Եվ տերևներին արմատներն ասին.
― Շատ միք պարծենա, թե վերում եք դեռ,
Մենք ենք անտառը պահում մեր ուսին,
Արմատներով է անտառը անմեռ։
Մեզ լույս տվողը, իրավ է, դուք եք,
Բայց ինչ լույսով էլ անտառը զուգեք,
Ինչքան էլ մեզնից վերև բարձրանաք,
Թե բարձրանալով շատ գոռոզանաք,
Իմացեք, որ ձեր փառքը վեհաշուք
Հազիվ դիմանա մի գարուն-աշունք,