Մենք քիչ ենք‚ սակայն մեզ հայ են ասում։ 
Մենք մեզ ո՛չ ոքից չենք գերադասում։ 
Պարզապես մենք էլ պի՛տի ընդունենք‚ 
Որ մե՛նք‚ միայն մե˜նք Արարատ ունենք‚ 
Եվ որ այստեղ է՝ բարձրիկ Սևանում‚ 
Երկինքը իր ճիշտ պատճենը հանում։ 
Պարզապես Դավիթն այստեղ է կռվել։ 
Պարզապես Նարեկն այստեղ է գրվել։ 
Պարզապես գիտենք ժայռից վանք կերտել‚ 
Քարից շինել ձուկ‚ և թռչուն՝ կավից‚ 
Ուսուցմա՛ն համար և աշակերտե˜լ 
Գեղեցկի՛ն‚ 
Բարու՛ն‚ 
Վսեմի՛ն‚ 
Լավի˜ն… 
Մենք քիչ ենք‚ սակայն մեզ հայ են ասում։ 
Մենք մեզ ոչ մեկից չենք գերադասում 

Ձին ծակեցին, պատը տարան,
Տարան մի զույգ ամպե պարան,
Մի լծկան բադ,
Ածան մի կով
Մկկացող իր ձագուկով:

Տարան թուխս դրած մի մաքի:
Մուկը տարան՝ կատուն հագին:
Տարան մի պարկ սարի զեփյուռ,
Կարկուտի չիր,

Այ ժամացույց, ժամացույց, 
Դու չե՞ս հոգնում խոսելուց, 
Մի բերան հենց`տիկ, հա տիկ... 
Բա դու չունե՞ս մի տատիկ, 
Որ քեզ ասի. 
- Սուս արա, 
Գլուխներս դու տարար: 
Հերիք խոսես ու շարժես

Այս ձեռքերը` մո՜ր ձեռքերը,
Հինավուրց ու նո՜ր ձեռքերը...
Ինչե՜ր ասես, որ չեն արել այս ձեռքերը...
Պսակվելիս ո՜նց են պարել այս ձեռքերը`
Ի՜նչ նազանքով ,
Երազանքո՜վ՜:
Ինչե՜ր ասես, որ չեն արել այս ձեռքերը...
Լույսը մինչև լույս չեն մարել այս ձեռքերը,
Առաջնեկն է երբ որ ծնվել,
Նրա արդար կաթով սնվել:
Ինչե՜ր ասես, որ չեն արել այս ձեռքերը...
Զրկանք կրել, հոգս են տարել այս ձեռքերը

Հյուր գնացինք երեք հոգով,
Երեք հոգով,
Երեք հոգով:
Սեղան բացին երեք լոբով,
Երեք լոբով,
Երեք լոբով:

Երեք ուտող հսկա բերան,
Հսկա բերան,
Հսկա բերան,
Վրա պրծանք՝ հո չկերանք,
Հո չկերանք,

Է՜դ ու՞ր, է՜դ ու՞ր, 
Առանց փետուր, 
Գիտեմ, քա'ջ ես, 
Փոքրիկ ծիտիկ, 
Կընկնես, ջարդես 
Թև ու ոտիկ: 
Թո'ղ մեծանան 
Փետուրներդ, 
Թո'ղ զորանան