Ես իմ անուշ Հայաստանի արեւահամ բառն եմ սիրում,

Մեր հին սազի ողբանվագ, լացակումած լարն եմ սիրում,

Արնանման ծաղիկների ու վարդերի բո՛ւյրը վառման,

Ու նաիրյան աղջիկների հեզաճկուն պա՛րն եմ սիրում:

Սիրում եմ մեր երկինքը մուգ, ջրերը ջինջ, լիճը լուսե,

Արեւն ամռան ու ձմեռվա վիշապաձայն բուքը վսեմ,

Իմ քաղցրանո՜ւն, 
Իմ բարձրանո՜ւն, 
Իմ տառապա'ծ, 
Իմ փառապա'նծ: 
Հների մեջ` դու ալեհեր, 
Նորերի մեջ` նոր ու ջահել. 
Դու` խաղողի խչմարված վազ, 
Վշտերդ` ջուր, ինքդ ավազ. 
Դու` բարդենի սաղարթաշատ, 
Առուն ի վար փռված փշատ. 
Դու` կիսավեր ամրոց ու բերդ, 
Մագաղաթյա մատյանի թերթ. 
Դու` Զվարթնոց-ավեր տաճար, 
Կոմիտասյան ծիրանի ծառ. 
Դու` ջրաղաց խորունկ ձորում,

Այս ձեռքերը` մո՜ր ձեռքերը,
Հինավուրց ու նո՜ր ձեռքերը...
Ինչե՜ր ասես, որ չեն արել այս ձեռքերը...
Պսակվելիս ո՜նց են պարել այս ձեռքերը`
Ի՜նչ նազանքով ,
Երազանքո՜վ՜:
Ինչե՜ր ասես, որ չեն արել այս ձեռքերը...
Լույսը մինչև լույս չեն մարել այս ձեռքերը,
Առաջնեկն է երբ որ ծնվել,
Նրա արդար կաթով սնվել:
Ինչե՜ր ասես, որ չեն արել այս ձեռքերը...
Զրկանք կրել, հոգս են տարել այս ձեռքերը

Այս գարնան հետ, այս ծաղկունքի,

Այս թռչնակի, այս առվակի,

Հետն այս երգի ու զարթոնքի

Բացվեց լեզո՜ւն իմ մանկիկի:

ՈՒ թոթովեց բառ մի անգին

Հայկյան լեզվից մեր սրբազան,

Ասես մասունք հաղորդության

Դիպավ մանկանս շրթունքին...

- Լսի'ր, որդիս, պատգամ որպես

Սիրող քո մոր խո՜սքը սրտանց,

Այսօրվանից հանձնում եմ քեզ

Մենք քիչ ենք‚ սակայն մեզ հայ են ասում։ 
Մենք մեզ ո՛չ ոքից չենք գերադասում։ 
Պարզապես մենք էլ պի՛տի ընդունենք‚ 
Որ մե՛նք‚ միայն մե˜նք Արարատ ունենք‚ 
Եվ որ այստեղ է՝ բարձրիկ Սևանում‚ 
Երկինքը իր ճիշտ պատճենը հանում։ 
Պարզապես Դավիթն այստեղ է կռվել։ 
Պարզապես Նարեկն այստեղ է գրվել։ 
Պարզապես գիտենք ժայռից վանք կերտել‚ 
Քարից շինել ձուկ‚ և թռչուն՝ կավից‚ 
Ուսուցմա՛ն համար և աշակերտե˜լ 
Գեղեցկի՛ն‚ 
Բարու՛ն‚ 
Վսեմի՛ն‚ 
Լավի˜ն… 
Մենք քիչ ենք‚ սակայն մեզ հայ են ասում։ 
Մենք մեզ ոչ մեկից չենք գերադասում 

Ձին ծակեցին, պատը տարան,
Տարան մի զույգ ամպե պարան,
Մի լծկան բադ,
Ածան մի կով
Մկկացող իր ձագուկով:

Տարան թուխս դրած մի մաքի:
Մուկը տարան՝ կատուն հագին:
Տարան մի պարկ սարի զեփյուռ,
Կարկուտի չիր,