Մենք տանն ունենք ծիծաղելի,

Տարօրինակ մի հայելի,

Կանգնում եմ ես նրա դիմաց,

Ժպտում է ինձ կամաց-կամաց:

Մեկ լեզու է վրաս հանում,

Մեկ էլ տեսար` աչքով անում,

Ուլիկն հագավ վագրի մորթի

Ու վազ տվեց դաշտը մոտի,

Սուր դնչիկով փորեց հողը,

Իրար խառնեց խոտն ու ցողը:

Հենց որ եկավ գիժ մարտը,

Այծը գնաց իր արտը,

Մեկ էլ եկավ մի աղվես.

«Ինչ ես անում քեզ ու քեզ,

Եկ միասին վար անենք,

Արտը ցանենք ու հնձենք»:

Մի աղվես բռնեց վագրը մի անգամ,

Աղվեսը ասաց.- Լսիր, բարեկամ,

Տեսնում եմ դու լավ ախորժակ ունես,

Միտքդ ուրիշ է, բայց սխալվում ես,

Աստված ինձ կարգեց գազանների տեր,

Իսկ դու փորձում ես հիմա ի՞նձ ուտել,

Ձմռան ցրտին մի ծիտիկ

Թռչկոտում էր` ճիկ-ճիկ-ճիկ,

Հետն էլ ասում.- Գարուն գա,

Ես կգործեմ տաք գուլպա:

Մի բարկացրեք մրջյունին

Փոքրիկ մրջյունն` ահագին,

Ծանր մի հասկ շալակին,

Տեսեք ինչպես է գալիս,

Ծուռ ոտքերին զոռ տալիս:

-Թեկուզ գնամ ես ձեռից,

Չեմ հեռանա իմ բեռից: