-Ինձ ասում են.- Ժիր մեղու,

Հանգիստ չունես քո տեղում…

Ես ասում եմ. –Ճիշտ է այդ,

Գործս սիրում եմ ես շատ,

Ամբողջ օրը զով օդում,

Թփից թուփ եմ թռչկոտում,

Ես ամպիկն եմ,

Ես ամպիկն եմ,

Արագաշարժ

Ու ճարպիկն եմ:

Ձյուն եմ դառնում

Փաթիլ-փաթիլ,

Լցվում առուն

Կաթիլ-կաթիլ,

Հայաստան ասելիս այտերս այրվում են

Հայաստան ասելիս ծնկներս ծալվում են

Չգիտեմ ինչու է այսպես:

Հայաստան ասելիս շրթունքս ճագում է

Հայաստան ասելիս հասակս ծաղկում է

Չգիտեմ ինչու է այսպես:

Հայաստան ասելիս աչքերս լցվում են

Գարունն անձրև է մաղում,

Ծաղիկներին ցող է շաղում,

Ջերմ արևի ծափի տակ

Ծաղկանց ծովն է ծիծաղում:

Ծաղիկների շաղի մեջ,

Ծափի ու ծիծաղի մեջ,

Ծաղկի նման մենք անգին,

Անուշ բույր տանք աշխարհքին:

Մկրտիչ Կորյուն

-Ես խաղողի կանաչ վազն եմ,

Ոսկե աշնանն հենց որ հասնեմ,

Ու սաղարթիս ստվերում զով,

Ողկույզները պարեն նազով,

Հարազատի ու օտարի

Ես ձայն կտամ. – Ինձ մոտ արի,

Կեր խաղողս քաղցր ու հյութեղ,

Մեր լեզուն մեր խիղճն է դա,

Սուրբ հացը մեր սեղանի,

Մեր հոգու կանչն է արդար

Ու համը մեր բերանի:

Մեր լեզուն ծուխն է մեր տան,

Մեր կշիռն աշխարհի մեջ,

Նա աղն է մեր ինքնության,

Էության խորհուրդը մեր: