Ես իմ անուշ Հայաստանի արեւահամ բառն եմ սիրում,

Մեր հին սազի ողբանվագ, լացակումած լարն եմ սիրում,

Արնանման ծաղիկների ու վարդերի բո՛ւյրը վառման,

Ու նաիրյան աղջիկների հեզաճկուն պա՛րն եմ սիրում:

Սիրում եմ մեր երկինքը մուգ, ջրերը ջինջ, լիճը լուսե,

Արեւն ամռան ու ձմեռվա վիշապաձայն բուքը վսեմ,

-Ոտքերս հաստ են, պոչս` կարճ,

Ինձ միք կոչի սարի արջ…

Մարմնով գուցե քիչ կոպիտ,

Սակայն ունեմ քնքուշ սիրտ,

Թե աշխարհում փակ դռներ կան,
թող որ բացվեն այս գիշեր,
Ու Նոր տարին նոր խնդությամբ
թող ներս մտնի այս գիշեր,
Թե կան դատարկ, համր տներ`
մանկան ճիչով թող լցվեն,
Ով փնտրում է սրտանց մեկին`
հանկարծ գտնի այս գիշեր:
Թե կան լացող, տխուր աչքեր,
թող ծիծաղեն այս գիշեր,
Կանչող ձեռքերն իրար հասնեն,
հրաշք ապրեն այս գիշեր:

Արի´, եղբա´յր, փառաբանե´նք մեր քաղցրաբառ հայոց լեզուն,
Մեր արտի ջուր, մեր ձեռքի թուր, մեր հոգու լար հայոց լեզուն:

Հոսել է նա մեր դարերից, մեր սարերից ու մեր սրտից,
Արաքսի պես միշտ կենդանի, միշտ անսպառ՝ հայոց լեզուն:

Նա առաջին կանչն է եղել դյուցազնական մեր նախահոր,
Օրորոցից մեզ փայփայել է մայրաբար հայոց լեզուն:

Քերթողահայր Նարեկացուց մինչև Քուչակն ու ձեր ծառան,
Տվել է մեզ երազ ու երգ և ճանապարհ՝ հայոց լեզուն:

Կը մոլորվեր մեր քարավանն ամպրոպաշունչ գիշերներին,

Ահա՛ հասավ Նոր տարի,
Հետը բերեց նոր բարի,
Մանըր տըղոց` ուրախ օր,
Բարի զավակ` հորն ու մոր: 
Մանըր տըղայք են ուրախ,
Ունին կաղին, կոզինախ,
Սալորի չիր, չամիչ, թուզ,
Փըշատ, ունաբ ու ընկույզ: 
Մանըր տըղայք` չի մոռնաք,

Էհե˜յ, ո՞ւր եք լռել, ո՞ւր,
Ձմեռ Պապն է եկել հյուր,
Շրջան կազմեք, պար բռնեք,
Երգենք, ծափ տանք ու թռնենք:

Մեջտեղ արի´, Զարուհի,
Այ իմ Ձյունիկ-պարուհի,
Ի՞նչ Նոր տարի առանց քեզ.
Ուրախացրու մի քիչ մեզ:

Բա դո՞ւ, շլդիկ փափկամազ,
Ինձ մոտ արի վազեվազ,
Ցույց տուր ծուռտիկ քո պարը,