Արթնացե՜լ եմ, արթնացե՜լ,
Անուշիկ եմ ես դարձել,
Պուպուշիկն եմ մայրիկի,
Ուզում եմ՝ նա ինձ գրկի։
Արթնացե՜լ եմ, արթնացե՜լ,
Անուշիկ եմ ես դարձել,
Պուպուշիկն եմ մայրիկի,
Ուզում եմ՝ նա ինձ գրկի։
Փոքրիկ տղան մի վարդ տեսավ,
Տեսավ մի վարդ դաշտի միջին.
Վարդը տեսավ, ուրախացավ,
Մոտիկ վազեց սիրուն վարդին.
Սիրուն վարդին, կարմիր վարդին,
Կարմիր վարդը դաշտի միջին։
Արի՛, ի՛մ սոխակ, թո՛ղ պարտեզ մերին,
Տաղերով քուն բե՛ր տղիս աչերին.
Բայց նա լալիս է․ դու, սոխակ, մի՛ գալ,
Իմ որդին չուզե տիրացու դառնալ։
Ատամ, ատամ,
Իմ կաթնատամ,
Գնա՜ս բարով
Հարյուր տարով…
Իսկ դու արի՛,
Գալդ բարի՜,
Իմ նո՛ր ատամ.
Տատիկն ասաց, թե անձրևից
Բոյ է քաշում ծիլը հողից:
Մեծանում է ամեն մի բան,
Նույնիսկ կաղնին հսկայական:
Ա՜խ, ի՜նչ լավ են սարի վրա
Անցնում օրերն, անո՜ւշ, անո՜ւշ,
Անրջային, թեթևասահ
Ամպ ու հովերն անո՜ւշ, անո՜ւշ։