Թախտին պառկած

Մի հին կարպետ

Հեքիաթներ է

Լսում մեզ հետ:

Ասա, վարպետ,

Ոնց են հյուսել

Այսքան ամուր,

Բարի ամպիկ, ճախրող ամպիկ,

Ուր ես այդպես դու շտապում,

Երկնի ծովում դու լողալով,

Դեպի ուր ես սլանում:

Քամին է քեզ քշում-տանում,

Թե ինքդ ես հեռանում,

Բարի ամպիկ, մի քիչ սպասի

Խնդրանք ունեմ քեզ բարի:

Օդի մեջ

Տուն եմ սարքել,

Դռան դեմ

Շուն եմ կապել,

Եվ տան մեջ

Լույս եմ վառել,

Օդի մեջ

Գորգ եմ հյուսել

Եվ գորգին`

Հին մի սուսեր:

Եվ հետո

Կանգնել ուրախ,

Կանչում եմ

Մեկ աջ, մեկ ձախ`

Օդի մեջ

Ես զատիկն եմ, ես զատիկն եմ,
Մեր պարտեզի մի հատիկն եմ:
Մեջքիս ունեմ սև-սև պուտեր,
Ունեմ մանրիկ, սիրուն տոտեր:

Աշնան քամին բարձրացավ,

Մեր քաղաքով անց կացավ,

Շտապ թերթեց գիրքը բաց`

Պատուհանի գիրկն ընկած:

Մի օր աղվեսն հանաքչի

Բռնեց ճամփան զաքանչի,

Գնաց, գնաց, մեր արտում,

Պապիս լարած թակարդում

Տեսավ պանրի մի կտոր:

-Ա~յ, նախաճաշ փառավոր:

Շատ հոտոտեց աղվեսը,

Կրակն ընկել էր ներսը,