Մի գեղեցիկ օր եղնիկը մոտեցավ գետակին: Տեսնելով իր արտացոլանքը գետակի ջրերում՝ ուրախացավ և հիացմունքով բարձրաձայն ասաց․
- Եղջյուրներս հզոր են, ոլորուն ու գեղեցիկ:
Հետո ոտքերին հայացք գցեց և մի փոքր տխուր ավելացրեց․
- Միայն ոտքերս են տգեղ ու վատը:
Այդ պահին հանկարծ հորիզոնում երևաց առյուծը՝ պատրաստվելով հարձակվել եղնիկի վրա: Եղնիկը դեռ չէր նկատել առյուծին, այնպես որ հանգիստ իջավ բացատ: Բայց երբ նկատեց՝ իրեն հետապնդում է առյուծը, վազեց ուղիղ անտառ: Ճանապարհին նրա եղջյուրները դիպան խճճված ճյուղերին: Եղնիկը չէր կարողանում առաջ գնալ: Հասկանալով, որ առյուծը հիմա բռնելու է իրեն, ասաց․
- Կարծում էի, թե ոտքերս են վատը, բայց արի ու տես, նրանց միջոցով էի հենց վազում ու փորձում փրկվել: Իսկ եղջյուրներս, որ այդքան գովաբանում էի, ոչ միայն չօգնեցին, այլև խանգարեցին:
Հեղինակն առակի միջոցով սովորեցնում է իմաստություն: Երբեք պետք չէ որևէ մեկին կամ բանին լիարժեք գնահատական տալ՝ առաջնորդվելով միայն գեղագիտական կողմով, արտաքին տեսքով: Պետք է դիտարկել բոլոր կողմերից, անկողմնակալ վերաբերմունք ցուցաբերել և չթերագնահատել: Ու, իհարկե, առաջնահերթ համարել հուսալիությունը: