Շունն անցնում էր գետի երկայնքով և միս էր բռնած տանում: Հանկարծ նա տեսնում է իր արտացոլանքը ջրի մեջ և մտածում՝ այնտեղ մի այլ շուն կա, որ միս ունի: Նա նետում է իր բաժինը մի կողմ և շտապում խլել այդ շան սնունդը: Իհարկե, գետակի արտացոլանքում երևացող միսն իրականում չկար, հետևաբար շնիկը չի կարողանում այն գտնել, իսկ իր սեփականը գետի ալիքը քշում, տանում է: Եվ վերջում շնիկը մնում է ձեռնունայն:
«Շունն ու նրա ստվերը» առակի բարոյախրատական իմաստը խորն է, բայց, միևնույն ժամանակ, միանգամայն պարզ: Պետք չէ ագահ լինել և ցանկանալ ձեռք գցել նրան, ինչ քեզ չի պատկանում, նամանավանդ այն դեպքում, երբ ունես այդ բանը: Այդպես գործելով՝ կարող ես միայն կորցնել ունեցածդ և նորն էլ չունենալ: Հարկավոր է մտապահել՝ ոչ ոք և ոչինչ մեզ չի սպասում անծանոթ տեղում, որ կարելի է ձեռք բերել առանց դժվարության, իսկ նախանձը միայն վատ հույզեր ու իրավիճակներ է ծնելու:
Առակում նկարագրված իրադրությունը կարելի է հեշտորեն տեղափոխել սոցիալական միջավայր, քանի որ դա հազվադեպ հանդիպող երևույթ չէ: Շատերի համար ուրիշի տունն ավելի լուսավոր է, ուրիշի ծածկոցն՝ ավելի տաք, ուրիշի ընտանիքն՝ ավելի երջանիկ: Երազելով բոլոր «լավագույնների» մասին՝ մարդիկ երբեմն չեն էլ գիտակցում, որ իրական երջանկությունը մոտ է, իրենց կողքին, և մնում է ավելացնել անկեղծ ջերմություն ու հավատ: Այնպես որ, եկեք գնահատենք մեր ունեցածն ու չդառնանք անսպառ թվացող պահանջների գերին: Ամեն «ուզում եմ»-ը, որ կցանկանաք ստանալ, ձնագնդի պես կաճի ու կսկսի վնասել ձեզ: