Մի անգամ նապաստակները հավաքվում են և սկսում լաց լինել, բողոքել կյանքի կողմից իրենց տրված փորձությունների համար:
Առակներ
Շունն ու իր ստվերը․ առակ ուրիշի ունեցածին աչք չդնելու մասին
Շունն անցնում էր գետի երկայնքով և միս էր բռնած տանում: Հանկարծ նա տեսնում է իր արտացոլանքը ջրի մեջ և մտածում՝ այնտեղ մի այլ շուն կա, որ միս ունի: Նա նետում է իր բաժինը մի կողմ և շտապում խլել այդ շան սնունդը: Իհարկե, գետակի արտացոլանքում երևացող միսն իրականում չկար, հետևաբար շնիկը չի կարողանում այն գտնել, իսկ իր սեփականը գետի ալիքը քշում, տանում է: Եվ վերջում շնիկը մնում է ձեռնունայն:
Մրջյունը և աղավնին․ առակ բարության մասին
Մի օր մրջյունն իջնում է առվակի մոտ ծարավը հագեցնելու, բայց այդ պահին ջրի ալիքը թափվում է նրա վրա և քիչ մնում՝ խեղդի:
Առակ խելացի տղայի և թագավորի մասին․ Վիլյամ Սարոյան
Իմ քեռի Արամը, պարզաբանելու համար մարդկային տարօրինակ, քմահաճ բնավորությունները, մի պատմություն էր անում ջահել թագավորի ու խելացի երիտասարդի մասին։
«Շնորհակալության կարիք չկա»․ առակ այն մասին, որ կյանքում պետք չէ լինել անտարբեր
Մի անգամ արջը հսկայական գերան էր քարշ տալիս: Նա շատ էր հոգնել և որոշեց նստել ծառի կոճղի վրա՝ հանգստանալու:
Փոքրիկ տղան ու ծովային աստղիկները. առակ
Մի մարդ քայլում էր ծովափին և տեսավ մի փոքրիկ տղայի, ով ինչ-որ բան էր բարձրացնում ավազի վրայից ու նետում ծովը: Երբ նա ավելի մոտեցավ տղային, տեսավ, որ նա ավազի վրայից ծովային աստղիկներ էր վերցնում: Դրանք թափված էին տղայի շուրջբոլորը. թվում էր, թե ավազի վրա միլիոնավոր աստղիկներ կային՝ տարածված կիլոմետրերով: