Առակներ

Մի անգամ նապաստակները հավաքվում են և սկսում լաց լինել, բողոքել կյանքի կողմից իրենց տրված փորձությունների համար:

Շունն անցնում էր գետի երկայնքով և միս էր բռնած տանում: Հանկարծ նա տեսնում է իր արտացոլանքը ջրի մեջ և մտածում՝ այնտեղ մի այլ շուն կա, որ միս ունի: Նա նետում է իր բաժինը մի կողմ և շտապում խլել այդ շան սնունդը: Իհարկե, գետակի արտացոլանքում երևացող միսն իրականում չկար, հետևաբար շնիկը չի կարողանում այն գտնել, իսկ իր սեփականը գետի ալիքը քշում, տանում է: Եվ վերջում շնիկը մնում է ձեռնունայն: 

Մի օր մրջյունն իջնում է առվակի մոտ ծարավը հագեցնելու, բայց այդ պահին ջրի ալիքը թափվում է նրա վրա և քիչ մնում՝ խեղդի:

Իմ քեռի Արամը, պարզաբանելու համար մարդկային տարօրինակ, քմահաճ բնավորությունները, մի պատմություն էր անում ջահել թագավորի ու խելացի երիտասարդի մասին։

Մի անգամ արջը հսկայական գերան էր քարշ տալիս: Նա շատ էր հոգնել և որոշեց նստել ծառի կոճղի վրա՝ հանգստանալու:

Մի մարդ քայլում էր ծովափին և տեսավ մի փոքրիկ տղայի, ով ինչ-որ բան էր բարձրացնում ավազի վրայից ու նետում ծովը: Երբ նա ավելի մոտեցավ տղային, տեսավ, որ նա ավազի վրայից ծովային աստղիկներ էր վերցնում: Դրանք թափված էին տղայի շուրջբոլորը. թվում էր, թե ավազի վրա միլիոնավոր աստղիկներ կային՝ տարածված կիլոմետրերով: