Ներկայացնում է Երկուսով հոգեբանական մասնագիտացված կենտրոնը։
Կար-չկար մի մեծ մայրիկ-Կենգուրու կար: Մի օր նա դարձավ աշխարհի ամենաերջանիկ Կենգուրուն, քանի որ փոքրիկ Կենգուրու ունեցավ: Սկզբում փոքրիկ Կենգուրուն շատ նվազ էր, և մայրիկը նրան պահում էր իր փորի վրայի գրպանիկի մեջ: Այնտեղ՝ մայրիկի գրպանիկում, փոքրիկ Կենգուրուն իրեն շատ հարմարավետ էր զգում ու չէր վախենում: Երբ փոքրիկ Կենգուրուն ծարավում էր, մայրիկը նրան համեղ կաթ էր տալիս, իսկ երբ քաղցած էր լինում, մայրիկը նրան գդալով շիլա էր տալիս: Երբ փոքրիկ Կենգուրուն քնում էր, մայրիկը կարողանում էր այդ ընթացքում տունը մաքրել կամ սնունդ պատրաստել:
Երբեմն փոքրիկ Կենգուրուն արթնանում էր և չտեսնելով մայրիկին իր կողքին, սկսում էր շատ բարձր լաց լինել և գոռալ այնքան ժամանակ, մինչև մայրիկը գար և նրան նորից դներ գրպանիկի մեջ: Մի նագամ, երբ փոքրիկ Կենգուրուն նորից լաց եղավ, մայրիկը փորձեց նրան դնել գրպանիկի մեջ, բայց գրպանիկը շատ նեղ էր, և փոքրիկ Կենգուրուի ոտիկները չտեղավորվեցին դրա մեջ: Փոքրիկ Կենգուրուն վախեցավ և ավելի ուժեղ սկսեց լաց լինել: Նա շատ էր վախենում, որ մայրիկը կգնա և նրան միայնակ կթողնի: Այդ ժամանակ փոքրիկը որքան ուժ ուներ սեղմվեց, ծալեց ծնկներն ու խցկվեց գրպանիկի մեջ:
Երեկոյան փոքրիկ կենգուրուն և մայրիկը հյուր գնացին: Այնտեղ ուրիշ երեխաներ էլ կային, նրանք խաղում և ուրախանում էին, կանչում էին փոքրիկ կենգուրուին իրենց միանալու, բայց վերջինս վախենում էր հեռանալ մայրիկից և չնայած որ ուզում էր գնալ և խաղալ մյուսների հետ՝ նա այնուամենայնիվ ամբողջ ժամանակն անցկացրեց մայրիկի գրպանիկում: Ամբողջ երեկոյի ընթացքում նրան ու մայրիկին էին մոտենում մեծահասակ մայրիկներ և հայրիկներ ու հարցնում էին, թե ինչու է այդքան մեծ Կենգուրուն վախենում թողնել մայրիկին և գնալ խաղալու մյուս բալիկների հետ: Դրանից հետո փոքրիկ Կենգուրուն ավելի վախեցավ և մտավ գրպանիկի մեջ այնպես, որ անգամ նրա գլուխը չէր երևում:
Օրեցօր մայրիկի գրպանիկի մեջ ավելի նեղ ու անհարմարավետ էր դառնում: Փոքրիկ Կենգուրուն շատ էր ուզում վազվզել տան շրջակայքի կանաչ բացատում, ավազից ամրոցներ պատրաստել, խաղալ հարևան տղաների և աղջիկների հետ, բայց շատ էր վախենում հեռանալ մայրիկից, այդ պատճառով էլ մայրիկը չէր կարողանում միյանակ թողնել փոքրիկին և անընդհատ նրա հետ էր նստում: Մի առավոտ մայրիկը գնացել էր խանութ: Փոքրիկ Կենգուրուն արթնացավ, տեսավ, որ միայնակ է և լաց եղավ, բայց մայրիկն այդպես էլ չեկավ:
Հանկարծ նա պատուհանից տեսավ հարևան տղաներին, որոնք բռնոցի էին խաղում: Նրանք վազում էին, բռնում իրար և ծիծաղում: Նրանք շատ ուրախ էին: Փոքրիկ Կենգուրուն դադարեց լաց լինել և որոշեց, որ ինքն առանց մայրիկի կարող է ինքնուրույն լվացվել, հագնվել և գնալ երեխաների մոտ: Եվ այդպես էլ արեց: Երեխաները մեծ հաճույքով նրան ընդունեցին իրենց խաղի մեջ, և փոքրիկ Կենգուրուն բոլորի հետ միասին վազում ու թռչկոտում էր: Շուտով եկավ մայրիկն ու գովեց փոքրիկին, որ նա այդքան քաջ ու ինքնուրույն է:
Հիմա արդեն մայրիկն ամեն օր կարող էր գնալ աշխատանքի և խանութ, քանի որ փոքրիկ Կենգուրուն արդեն չէր վախենում մնալ մենակ՝ առանց մայրիկի: Նա գիտեր, որ մայրիկը ցերեկը պետք է լինի աշխատավայրում, իսկ երեկոյան նա անպայման կվերադառնա տուն իր սիրելի փոքրիկի մոտ:
Հարցեր քննարկման համար
Ինչի՞ց էր վախենում փոքրիկ Կենգուրուն:
Դու է՞լ էիր դրանից վախենում:
Ինչ՞ու հիմա փոքրիկ Կնեգուրուն չի վախենում մնալ մենակ՝ առանց մայրիկի: