Ծիտիկներն իջել գետնին,
Երգ են ասում՝ ճի՜կ-ճի՜կ,
Այսինքն՝ արի խաղանք
Ու թռչկոտենք, Վաչի՛կ։

Մեր պապիկը սիրասուն

Հարազատ է ու շիտակ,

Գործեր ունի նա բազում,

Բայց մի բան կա շատ հստակ։

Էնտեղ, ուր հովը խաղում էր ազատ,

Ու ջուրն աղմկում, անվերջ փրփրում,

Էնտեղ իր բարի, իր սիրող մոր հետ

Մի շատ անհանգիստ տղա էր ապրում,

Մանուշակներ ոտքերիս ու շուշաններ ձեռքերիս,

Ու վարդերը այտերիս, ու գարունը կրծքիս տակ,

Ու երկինքը հոգուս մեջ, ու արևը աչքերիս,

Ու աղբյուրները լեզվիս՝ սարից իջա ես քաղաք։

Մի անգամ առյուծը լսեց գորտի կռկռոցը և վախեցավ։ Նա այդ պահին կարծեց, որ ինչ-որ մեծ գազան է գոռում։

Արևը շատ էր հոգնել, ման էր եկել ամբողջ օրը.

«Հերիք է, ասավ,

Գնամ պառկեմ ու քնեմ»։