Աշխարհի 29 երկրներում ծնողին, ուսուցչին կամ որեւէ մեկին արգելվում է ապտակել երեխային, իսկ 113 երկրներում արգելված է երեխաների ֆիզիկական պատիժը դպրոցում:
Հյուսիսային Ամերիկայում, օրինակ, ծնողի կողմից ֆիզիկական ոչ շատ խիստ պատիժը դեռեւս ընդունելի տարբերակ է, երբեմն նույնիսկ խրախուսելի: Վերջին մի քանի տարում շատ հոգեբաններ, սոցիոլոգներ ու ծնողներ առաջարկում են երեխաների ծեծը օրենքով վերանայել: «Վերջ երեխաների պատժին» (End Punishment of Children (EPOCH) կազմակերպության համակարգող Փիթեր Նյուըլի դիտարկմամբ` բոլոր մարդիկ ունեն ֆիզիկական պաշտպանության իրավունք, եւ չպետք է մոռանալ, որ երեխաները նույնպես մարդ են:
Եվ այսպես, ինչու չի կարելի ծեծել երեխային.
1. Երեխան ծեծվելով սովորում է, որ ինքը նույնպես կարող է ծեծել: Ուսումնասիրությունները վկայում են, որ մանկական տարիքի ծեծի ու պատանեկական տարիքի ագրեսիվության միջեւ ուղիղ կապ կա: Հիմնականում հանցագործները հենց այն մարդիկ են, որոնք մանուկ հասակում ենթարկվել են ֆիզիկական բռնության կամ պատժվել են ծեծով: Օրինաչափ է, որ երեխաները սովորում են իրենց ծնողներից, այսինքն` նրանց վարքն է առաջին հերթին, որ օրինակ է ծառայում: Եվ ահա, պետք է գիտակցել, որ ծնողների պարտականությունն է իմաստության եւ կարեկցանքի մարմնավորմամբ օրինակ ծառայել:
2. Որպես կանոն, երեխայի` այսպես կոչված վատ վարքը պայմանավորված է նրա տարիքով ու փորձով. ասել է թե` նա վարվում է այնպես, ինչպես կարողանում է: Եվ հիմնականում այդ վատ վարքն ուղղված է նրա կարիքների անտեսմանը: Իսկ այդ կարիքներն են` քունը, սնունդը, մաքուր օդը, զբոսանքն ու մարզանքը, աշխարհաճանաճումը ու նույնիսկ թաքնված ալերգիաների բուժումը: Բայց ամենամեծ կարիքը ծնողների կողմից անվերապահ ուշադրությունն է: Մեր մշտազբաղ կյանքը շատ հաճախ թույլ չի տալիս ծնողներին ինչպես հարկն է ժամանակ տրամադրել երեխաներին: Ծնողները շատ հաճախ տարված են իրենց սեփական խնդիրներով ու մտահոգություններով, ինչի արդյունքում պատշաճ ուշադրություն եւ կարեկցանք չեն դրսեւորում: Միանգամայն սխալ է եւ անազնիվ` երեխաներին պատժել այն բանի համար, որ նրանք շատ բնականորեն ընդվզում են իրենց հիմնական կարիքների անտեսման դեմ: Այս շարժառիթով պատիժը ոչ միայն անարդար է, այլեւ չի կարող երկարատեւ ազդեցություն ունենալ:
3. Պատիժը շեղում է երեխային այն ճանապարհից, որը ցույց կտա, թե ինչպես պետք է լուծել խնդիրն ավելի հումանիստական ու արդյունավետ մեթոդով: Պատժված երեխան դառնում է բարկությամբ ու վրեժով լցված մեկը, որը չի փնտրում խնդրի լուծման ավելի արդյունավետ ճանապարհ: Այսպիսով, ֆիզիկապես պատժվող երեխան շատ քիչ բան է սովորում, թե ինչպես պետք է կանխել խնդիրը կամ գլուխ հանել դժվար իրավիճակներից:
Շարունակելի
Աղբյուրը` naturalchild.org