Եթե երեխայի ներդաշնակ և առողջ զարգացումը կախված է ընտանիքից, ծնողից, այն միջավայրից, որում մեծանում է երեխան, ապա լոգոպեդական աշխատանքում երեխայի խոսքի զարգացումը կախված է ինչպես ճիշտ և գրագետ կազմակերպված շտկողական աշխատանքից, այնպես էլ լոգոպեդ-ծնող գործակցությունից։

Լոգոպեդ Քրիստինա Խառատյանն «Իմ փոքրիկ»-ին պատմել է, թե ինչպես է ընթանում երեխայի խոսքի զարգացումը տարբեր տարիքային փուլերում:

«Մենք արդեն 10 շաբաթական ենք», «Շարժվում ենք», «Ծնվելու ենք սեպտեմբերին». այս ու «մենք»-ով կազմված նման այլ արտահայտություններ հաճախ կարելի է լսել մայրիկներից: Նրանք այդ կերպ մատնանշում են իրենց՝ երեխայի հետ միությունը, ինչը լիովին բնական երևույթ է:

Սովորաբար, երբ փոքրիկը կամակորություն է անում, չի ընդունում «ոչ» բառը, հիստերիկ պահվածք դրսևորում և ուզում իրագործված տեսնել իր ամեն ցանկությունը, ծնողները մտածում են՝ երեխան երես է առել, նրա վարքը հարկավոր է շտկել։

«Պայմանավորվենք՝ հիմա քեզ մի հեքիաթ կպատմեմ լուսերես արքայադստեր ու վայելչադեմ արքայազնի մասին, իսկ դու ընթացքում աչքերդ կփակես»․ մայրիկները շատ հաճախ փոքրիկներին հեքիաթ պատմում են միայն քնեցնելիս, ինչը ոչ այլ ինչ է, քան կարծրացած պատկերացում։

Լինում են պահեր, երբ փոքրիկը չի ցանկանում լսել ծնողների տեսակետը, հակադրվում է նրանց և առաջ տանում սեփական խոսքը: